اختلال سازگاری یا Adjustment disorder چیست ؟ | کافه پزشکی

اختلال سازگاری یک واکنش غیر طبیعی و بیش از حد به یک رویداد استرس زای قابل شناسایی است. واکنش شدیدتر از حد معمول است و می تواند منجر به اختلال در عملکرد اجتماعی، شغلی و یا علمی شود. علائم باید در عرض سه ماه پس از شروع رویداد استرس زا ایجاد شود و بیش از شش ماه از پایان رویداد طول نکشد .

پاسخ ممکن است به یک رویداد حاد (سیل یا آتش، ازدواج، طلاق، شروع مدرسه، یک کار جدید) یا رویدادهای مزمن (مشکلات زناشویی یا مشکلات اقتصادی شدید) مرتبط باشد. استرسورها ممکن است وقایع عادی (کودکانی که شاهد پدر و مادر دائما در حال دعوا هستند ، شیمی درمانی، مشکلات مالی) و یا پیوسته (زندگی در محله جنایتکاری) باشند . همراه کافه پزشکی باشید

اختلال سازگاری اغلب با یک یا چند مورد زیر همراه است: خلق و خوی افسردگی، اضطراب، اختلال رفتار (که در آن بیمار حقوق دیگران یا هنجارها یا قوانین اجتماعی متناسب را نقض می کند) و واکنش های ناسازگار (یعنی مشکلات مربوط به کار یا مدرسه، شکایات جسمانی، انزوای اجتماعی).

اختلال سازگاری گاهی اوقات به عنوان افسردگی وضعیتی نامیده می شود.

علائم اختلال سازگاری

• حالت افسردگی
• اختلال عملکرد شغلی / اجتماعی
• تحریک
• لرزیدن یا تکان خوردن
• شکایات جسمی (به عنوان مثال درد و درد شدید، درد شکم، سردرد، درد قفسه سینه)
• حالت خفقان
• اضطراب، نگرانی، استرس و تنش

نکته: علائم ممکن است به طور گسترده ای متفاوت باشند. شخص ممکن است از عوامل استرس زا که موجب اختلال می شود آگاه نباشد.

علل اختلال سازگاری

علت اختلال سازگاری ناشی از استرس زا بودن زندگی است. در بزرگسالان، اختلال سازگاری معمولا ناشی از عوامل استرس زا مربوط به اختلافات زناشویی، امور مالی یا کار است. در نوجوانان، عوامل استرس زای معمول عبارتند از مشکلات مدرسه، مشکلات زناشویی خانواده یا والدین یا مسائل مربوط به جنسیت. انواع دیگر عوامل استرس زا عبارتند از مرگ یکی از عزیزان، تغییرات زندگی، فاجعه غیرمنتظره و شرایط پزشکی مانند سرطان و درمانهای بعدی.

عوامل موثر بر اینکه چگونه فرد به استرس واکنش نشان می دهد، ممکن است شامل شرایط اقتصادی، دسترسی به حمایت های اجتماعی و فرصت های شغلی و تفریحی باشد. حساسیت به استرس ممکن است شامل عوامل مانند مهارت های اجتماعی، هوش، ژنتیک و استراتژی های مقابله ای موجود باشد.

درمان اختلال سازگاری

هدف اصلی درمان این است که علائم را از بین ببرید و به فرد کمک کنید تا سطح کارایی قابل مقایسه با آن را قبل از رویداد استرس زا به دست آورد.

درمان های توصیه شده شامل روان درمانی فردی، خانواده درمانی، رفتار درمانی و گروه های خودیاری است. اهداف کوتاه مدت واقع بینانه باید در ابتدای درمان به کار گرفته شود، چرا که روند درمان اختلال سازگاری کوتاه مدت است.

اهداف درمان اغلب در حمایت های اجتماعی در دسترس فرد به شکل خانواده، دوستان و جامعه تمرکز می کنند. مهارت های مقابله و حل مسئله فرد مورد بررسی و توسعه قرار خواهد گرفت. برای مقابله با احساسات استرس ممکن است از روشهای آرامش بخش استفاده شود. درمان شامل تشخیص نگرانی بیمار و کمک به فرد در درک نقش خود در استرسورها، بررسی و تقویت گام های مثبت بیمار برای مقابله با استرس، تدریس راه های مقابله با یا اجتناب از عوامل استرس در آینده، کمک به فرد در درک واکنش خود نسبت به عوامل استرس زا و کمک به دیدگاه فردی استرسورها به عنوان یک فرصت برای تغییر مثبت یا پیشرفت.

در مواردی که بیمار جوان تر باشد (کودک و نوجوان)، خانواده درمانی و نیز مهارت های ارتباطی موثر و مقابله با استرس ممکن است توصیه شود. هنگامی که دارو استفاده می شود، معمولا علاوه بر روان درمانی است. داروهای تجویزی ممکن است در کاهش افسردگی یا اضطراب مرتبط با اختلال سازگاری مفید باشد. با این حال، درمان اختلالات سازگاری معمولا از مصرف دارو جلوگیری می کند.

منبع : 

• American Psychiatric Association, Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fifth Edition
• National Cancer Institute
• National Institutes of Health
• Pelkonen, M., Marttunen, M., Henriksson, M., & Lönnqvist, J. (2005). Suicidality in adjustment disorder. European child & adolescent psychiatry, 14(3), 174-180.