• آ
  • ا
  • ب
  • پ
  • ت
  • ج
  • چ
  • ر
  • ز
  • ژ
  • د
  • ط
  • ف
  • ق
  • گ
  • ک
  • ع
  • غ
  • م
  • هـ

اسکیزوفرنی

همه چیز درباره بیماری اسکیزوفرنی (Schizophrenia) یا جنون جوانی | کافه پزشکی

اسکیزوفرنی نوعی اختلال روانی است که معمولا در اواخر دوران جوانی یا اوایل بزرگسالی بروز می کند. اسکیزوفرنی اغلب با توهم، هذیان و سایر مشکلات شناختی مشخص می شود و می تواند یک مسئله مادام العمر باشد. اسکیزوفرنی معمولاً بین ۱۶ تا ۳۰ سالگی بروز می کند و به این دلیل جنون جوانی نامیده می شود. مردان تمایل دارند علائم را در سنین پایین تری نسبت به زنان نشان دهند.

در بسیاری از موارد، این اختلال آنقدر آرام بروز می کند که فرد نمی داند سال هاست به آن مبتلا شده است. با این حال، در موارد دیگر، می تواند به طور ناگهانی بروز کرده و به سرعت توسعه یابد. اسکیزوفرنی تقریباً ۱ درصد از کل بزرگسالان را در سراسر جهان مبتلا می کند. همراه کافه پزشکی باشید

علائم اسکیزوفرنی

بخش قابل توجهی از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی مجبور هستند به دیگران اعتماد کنند زیرا قادر به نگه داشتن شغل یا مراقبت از خود نیستند. بسیاری نیز ممکن است در مقابل درمان مقاومت کنند ؛ با این استدلال که هیچ مشکلی در آنها وجود ندارد.

برخی از بیماران ممکن است علائم واضحی را نشان دهند اما در موارد دیگر، افراد ممکن است تا زمانی که به توضیح افکار خود بپردازند، خوب به نظر برسند.

اثرات اسکیزوفرنی به مراتب فراتر از بیمار می رود و خانواده، دوستان و جامعه را نیز تحت تأثیر قرار می دهد.

علائم و نشانه های اسکیزوفرنی بسته به فرد متفاوت خواهند بود.

علائم به چهار دسته تقسیم می شوند :

علائم مثبت : (همچنین به عنوان علائم روانی شناخته می شود) به عنوان مثال، توهم و هذیان.
علائم منفی : اینها به عناصری اطلاق می شود که از فرد دور شده اند. به عنوان مثال، عدم وجود انگیزه.
علائم شناختی : اینها بر فرآیندهای تفکر فرد تأثیر می گذارد و ممکن است مثبت یا منفی باشند. برای مثال مشکلات تمرکز.
علائم عاطفی : اینها معمولاً شامل علائم منفی هستند مانند احساسات مبهم.

در زیر لیستی از علائم ذکر شده است :

هذیان : بیمار اعتقادات دروغین را به نمایش می گذارد که می تواند اشکال مختلفی داشته باشد. ممکن است احساس کنند دیگران در تلاشند تا از راه دور آنها را کنترل کنند. یا ممکن است فکر کنند قدرت و توانایی خارق العاده ای دارند.

توهم : شنیدن صداها، دیدن اشیا، احساس چشیدن یا بو کردن چیزهایی است که وجود ندارد. با این حال، افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ممکن است طیف گسترده ای از توهم را تجربه کنند.

اختلال فکری : فرد ممکن است بدون دلیل منطقی از موضوعی به موضوع دیگر پرش کند.

علائم دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشند :

کمبود انگیزه : بیمار انگیزه خود را از دست می دهد. از اقدامات روزمره مانند شستشو و پخت و پز غافل می شود.

بیان ضعیف احساسات : پاسخ به اتفاقات شاد یا غمناک ممکن است کم یا نامناسب باشد.

دوری از اجتماع : وقتی بیمار مبتلا به اسکیزوفرنی از اجتماع خارج می شود، غالباً به این دلیل است که آنها معتقدند کسی قصد دارد به آنها آسیب برساند.

غافل بودن از بیماری : از آنجا که توهم برای بیماران بسیار واقعی به نظر می رسد  بسیاری از آنها ممکن است باور نکنند که بیمار هستند.

مشکلات شناختی : توانایی بیمار در تمرکز، به یاد آوردن چیزها، برنامه ریزی برای آینده و سازماندهی زندگی آنها دچار مشکل می شود. ارتباط با سایر افراد دشوارتر می شود.

علل اسکیزوفرنی

کارشناسان بر این باورند که عوامل مختلفی در ابتلا به اسکیزوفرنی نقش دارد.

شواهد نشان می دهد که عوامل ژنتیکی و محیطی برای ایجاد اسکیزوفرنی در کنار هم عمل می کنند. این شرایط یک عنصر ارثی دارد اما عوامل محیطی نیز به میزان قابل توجهی بر آن تأثیر می گذارند.

در زیر لیستی از عواملی که تصور می شود در شروع اسکیزوفرنی نقش دارند :

وراثت ژنتیکی

اگر سابقه اسکیزوفرنی در یک خانواده وجود نداشته باشد، احتمال بروز آن کمتر از یک درصد است اما در صورت وجود والدین مبتلا، ​​این خطر تا ۱۰ درصد افزایش می یابد.

عدم تعادل شیمیایی در مغز

کارشناسان معتقدند عدم تعادل دوپامین در بروز اسکیزوفرنی دخیل است. انتقال دهنده های عصبی دیگر مانند سروتونین نیز ممکن است موثر باشند.

تنش در خانواده

برخی از بیماران مبتلا به این بیماری معتقدند که تنش در خانواده باعث عود شرایط می شود.

فاکتورهای محیطی

اگرچه هیچ اثبات قطعی وجود ندارد اما بسیاری از شرایط مانند تروما قبل از تولد و عفونت های ویروسی ممکن است در پیشرفت بیماری نقش داشته باشند.

تجربیات استرس زا اغلب قبل از ظهور اسکیزوفرنی پیش می روند. قبل از بروز علائم حاد، افراد مبتلا به اسکیزوفرنی به طور عادت دچار کم تحرکی، اضطراب و اشکال در تمرکز می شوند. این نکات می تواند باعث مشکلات در روابط، طلاق و بیکاری شود.

اسکیزوفرنی ناشی از دارو

ماریجوانا و LSD به عنوان دلایل عود بیماری اسکیزوفرنی شناخته می شوند. علاوه بر این، برای افرادی که مستعد ابتلا به یک بیماری روانی مانند اسکیزوفرنی هستند استفاده از حشیش ممکن است شروع کننده بیماری باشد.

برخی محققان معتقدند که داروهای خاص مانند استروئیدها و محرک ها می توانند باعث مشکلات روانی شوند.

درمان اسکیزوفرنی

با درمان مناسب، بیماران می توانند زندگی با کیفیتی داشته باشند.

درمان می تواند به تسکین بسیاری از علائم اسکیزوفرنی کمک کند، با این حال، اکثر بیماران مبتلا به این اختلال باید برای ادامه زندگی با علائم دست و پنجه نرم کنند.

روانپزشکان می گویند که موثرترین درمان برای بیماران اسکیزوفرنی معمولاً ترکیبی از موارد زیر است :

  • دارو درمانی
  • مشاوره روانشناسی
  • منابع خود یاری

داروهای ضد روان پریشی، درمان اسکیزوفرنی را دگرگون کرده است. با استفاده از آنها، اکثر بیماران به جای ماندن در بیمارستان قادر به زندگی در جامعه هستند.

رایج ترین داروهای درمان اسکیزوفرنی عبارتند از :

ریسپریدون : آرامبخشی کمتری نسبت به سایر داروهای ضد روان پریشی آتیپیک دارد. افزایش وزن و دیابت عوارض جانبی احتمالی هستند اما در مقایسه با کلوزاپین یا اولانزاپین، کمتر اتفاق می افتد.

اولانزاپین : ممکن است علائم منفی را بهبود بخشد. با این حال، خطرات جدی افزایش وزن و دیابت قابل توجه است.

کوئتیاپین : خطر افزایش وزن و دیابت دارند ولی با این وجود خطر پایین تر از کلوزاپین یا اولانزاپین است.

زیپراسیدون : خطر افزایش وزن و دیابت نسبت به سایر داروهای ضد روان پریشی آتیپیک کمتر است. با این حال، ممکن است به درمان آریتمی قلبی کمک کنند.

کلوزاپین : برای بیمارانی که به درمان مقاوم بوده اند مؤثر است. منجر به کاهش رفتارهای خودکشی در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی شده است. خطر افزایش وزن و دیابت قابل توجه است.

هالوپریدول : داروی ضد روان پریشی که برای درمان اسکیزوفرنی استفاده می شود. این دارو اثرات طولانی مدت دارد.

درمان اولیه اسکیزوفرنی، دارو درمانی است. متاسفانه،عدم پیروی از رژیم دارویی یک مشکل اساسی است. افراد مبتلا به اسکیزوفرنی اغلب داروهای خود را مصرف نمی کنند.

بیمار حتی در صورت از بین رفتن علائم باید به مصرف دارو ادامه دهد. در غیر این صورت شرایط باز خواهند گشت.

اولین باری که فرد علائم اسکیزوفرنی را تجربه می کند، می تواند بسیار ناخوشایند باشد. آنها ممکن است مدت زیادی طول بکشد تا بهبود یابند و این بهبودی می تواند تنها یک تجربه باشد. بسیار مهم است که شخصی که با اسکیزوفرنی زندگی می کند، پشتیبانی خانواده و دوستان را دریافت کند.

تشخیص اسکیزوفرنی

با مشاهده اقدامات بیمار، تشخیص اسکیزوفرنی تایید می شود. اگر پزشک به اسکیزوفرنی شک کند، باید از تاریخچه پزشکی و روانپزشکی بیمار اطلاع داشته باشد. موارد زیر ممکن است انجام شوند :

آزمایش خون : آزمایش خون برای رد دلایل جسمی بیماری انجام می شود.

مطالعات تصویربرداری : برای رد کردن تومورها و مشکلات موجود در ساختار مغز.

ارزیابی روانشناختی : متخصص با سؤال درباره افکار، خلقیات، توهم، افکار خودکشی، تمایلات خشونت آمیز یا پتانسیل خشونت و همچنین مشاهده رفتار و ظاهر آنها، وضعیت روانی بیمار را ارزیابی می کند.

معیارهای تشخیص اسکیزوفرنی

بیماران باید معیارهای مندرج در DSM (راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی) را داشته باشند. این کتاب راهنمای انجمن روانپزشکی آمریکا است که توسط متخصصان مراقبت های بهداشتی برای تشخیص بیماری های روانی استفاده می شود.

پزشک باید سایر اختلالات سلامت روان را از جمله اختلال دو قطبی را رد کند. همچنین مهم است ثابت کنیم که نشانه ها و علائم ناشی از دارو یا سوء مصرف مواد نیست.

بیمار باید حداقل موارد زیر را داشته باشد :

  • داشتن دو مورد از علائم رو به رو : هذیان، رفتار بی نظم، گفتار بی نظم، توهم، علائم منفی که در طی ۴ هفته گذشته وجود داشته است
  • توانایی حضور در مدرسه، انجام وظایف کاری یا انجام کارهای روزمره دچار اختلال قابل توجهی شده اند
  • علائم معمول به مدت ۶ ماه یا بیشتر ادامه یابند

منبع : medicalnewstoday.com | ترجمه اختصاصی کافه پزشکی


نظر دهید

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد