همه چیز درباره استئومیلیت یا عفونت استخوان (Osteomyelitis) | کافه پزشکی

استئومیلیت به معنای عفونت و التهاب استخوان یا مغز استخوان است. در صورتی که عفونت باکتریایی یا قارچی به دلیل آسیب دیدگی یا جراحی از جریان خون وارد بافت استخوان شود، این وضعیت رخ می دهد. حدود ۸۰ درصد موارد به دلیل زخم باز ایجاد می شوند. علائم آن شامل درد عمیق و اسپاسم عضلانی در ناحیه ملتهب و همچنین تب است.

عفونت های استخوانی معمولاً روی استخوان های بلند در ساق پا و بازو، ستون فقرات و لگن تأثیر می گذارد. در گذشته، درمان استئومیلیت دشوار بود اما اکنون، درمان تهاجمی اغلب می تواند پیشرفت عفونت را متوقف کند. همراه کافه پزشکی باشید

تخمین زده می شود که استئومیلیت ۲ نفر از هر ۱۰۰۰۰ نفر را در آمریکا تحت تاثیر قرار می دهد.

درمان استئومیلیت

درمان به نوع عفونت استخوانی بستگی دارد.

درمان استئومیلیت حاد

در فرم حاد، عفونت ظرف ۲ هفته پس از آسیب، عفونت اولیه یا شروع بیماری زمینه ای ایجاد می شود. درد می تواند شدید و شرایط می تواند برای زندگی خطرناک باشد.

یک دوره آنتی بیوتیک یا دارو های ضد قارچ معمولا مؤثر است. برای بزرگسالان، این دوره معمولاً شامل یک ۴ تا ۶ هفته از داروهای آنتی بیوتیک یا ضد قارچ های داخل وریدی یا گاهی خوراکی است. 

عوارض جانبی احتمالی آنتی بیوتیک ها شامل اسهال، استفراغ و حالت تهوع است. بعضی اوقات ممکن است یک واکنش آلرژیک ایجاد شود.

اگر عفونت ناشی از استافیلوکوکوس ارئوس مقاوم به درمان یا برخی باکتری های مقاوم در برابر دارو باشد، ممکن است بیمار به یک دوره طولانی تر از درمان و ترکیبی از داروهای مختلف نیاز داشته باشد.

در بعضی موارد، ممکن است اکسیژن درمانی هایپرباریک (HBOT) نیز توصیه شود.

درمان استئومیلیت تحت حاد (ساب اکیوت)

در فرم تحت حاد، عفونت یکی دو ماه بعد از آسیب، عفونت اولیه یا شروع یک بیماری زمینه ای ایجاد می شود. درمان به شدت و وجود آسیب استخوانی بستگی دارد.

اگر آسیب استخوانی وجود نداشته باشد، درمان مشابه روش استفاده شده در استئومیلیت حاد است اما اگر آسیب استخوانی وجود داشته باشد، درمان مشابه روش استفاده شده در استئومیلیت مزمن خواهد بود.

درمان استئومیلیت مزمن

در استئومیلیت مزمن، عفونت حداقل ۲ ماه پس از آسیب، عفونت اولیه یا شروع بیماری زمینه ای آغاز می شود. معمولاً بیماران برای ترمیم هرگونه آسیب استخوانی به آنتی بیوتیک و جراحی نیاز دارند.

جراحی می تواند شامل موارد زیر باشد:

درناژ: ناحیه اطراف استخوان آلوده ممکن است نیاز به باز شدن داشته باشد تا هرگونه چرک یا مایعی که در پاسخ به عفونت ایجاد شده است تخلیه شود.

دبریدمان: جراح تا حد ممکن استخوان های آلوده بیمار و حتی حاشیه کمی از استخوان سالم را بر می دارد تا از بین رفتن تمام نواحی آلوده اطمینان حاصل شود. هر بافت اطراف با علائم عفونت نیز ممکن است نیاز به از بین بردن داشته باشد.

بازگرداندن جریان خون به استخوان: هرگونه فضای خالی که بعد از دبریدمان باقی مانده باشد، باید با یک قطعه از بافت استخوان یا پوست یا ماهیچه از قسمت دیگری از بدن پر شود. گرفت به بدن کمک می کند رگ های خونی آسیب دیده را ترمیم کند و استخوان جدید را تشکیل دهد.

دفع اشیاء خارجی: در صورت لزوم، ممکن است اشیاء خارجی که در طی عمل جراحی قبلی تعبیه شده بودند، برداشته شوند؛ مانند صفحات جراحی یا پیچ.

تثبیت استخوان آسیب دیده: برای تثبیت استخوان آسیب دیده و پیوند جدید، ممکن است صفحات فلزی، میله یا پیچ در استخوان وارد شود. گاها از فیکساتورهای خارجی برای تثبیت استخوان آسیب دیده استفاده می شود.

اگر بیمار نتواند عمل جراحی را تحمل کند – به عنوان مثال به دلیل بیماری – پزشک ممکن است آنتی بیوتیک ها را در مدتی طولانی تر، احتمالا سال ها، برای سرکوب عفونت استفاده کند. اگر عفونت بی رویه ادامه داشته باشد، ممکن است لازم باشد تمام یا بخشی از اندام آلوده قطع عضو شود.

علائم و نشانه های استئومیلیت

علائم و نشانه های عفونت استخوان بستگی به نوع آن دارد. علائم عبارتند از:

• درد که می تواند شدید باشد و تورم، قرمزی و حساسیت در ناحیه آسیب دیده ایجاد شود
• تحریک پذیری، بی حالی یا خستگی
• تب، لرز و عرق کردن
• تخلیه از زخم باز در نزدیکی محل عفونت یا از طریق پوست

علائم دیگر ممکن است شامل تورم پا و تغییر در الگوی راه رفتن باشد

علائم عفونت مزمن همیشه مشهود نیست یا ممکن است شبیه علائم آسیب های دیگر باشد؛ این امر می تواند تشخیص دقیق را دشوار تر کند؛ خصوصاً در لگن یا ستون فقرات.

استئومیلیت در کودکان

در کودکان، عفونت استخوان تمایل به حاد شدن دارد و معمولاً طی ۲ هفته پس از عفونت خون ایجاد می شود. استئومیلیت در کودکان معمولاً به دلیل استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA) است.

تشخیص ممکن است دشوار باشد اما مهم است که هر چه سریع تر تشخیص داده شود زیرا تأخیر در تشخیص می تواند منجر به اختلال در رشد یا ناهنجاری شود.

در بزرگسالان، فرم تحت حاد یا مزمن شایع تر است؛ به خصوص پس از آسیب هایی نظیر شکستگی استخوان. این بیماری معمولاً در بزرگسالان بالای ۵۰ سال دیده می شود.

علل استئومیلیت

عفونت استخوان می تواند زمانی رخ دهد که عفونت باکتریایی یا قارچی در استخوان ایجاد شود یا از قسمت دیگری از بدن به استخوان برسد.

هنگامی که عفونت در داخل استخوان ایجاد شود، سیستم ایمنی بدن سعی خواهد کرد آن را بکشد. نوتروفیل ها – نوعی گلبول سفید – برای از بین بردن باکتری یا قارچ به منبع عفونت فرستاده می شوند.

اگر عفونت متوقف نشود، نوتروفیل های مرده در استخوان تجمع می یابند و آبسه یا چرک ایجاد می شود. آبسه ممکن است رسیدن منابع خون حیاتی به استخوان آسیب دیده را مسدود کنند. در فرم مزمن، استخوان ممکن است در نهایت به طور کامل از بین برود.

استخوان ها به طور معمول در برابر عفونت مقاوم هستند اما عفونت ممکن است تحت شرایط خاصی وارد استخوان شود. سپسیس، عوارض ناشی از تروما یا جراحی و یا شرایطی مانند دیابت، توانایی فرد را در مقابل عفونت کاهش می دهد.

چگونه عفونت های استخوانی شروع می شود؟

عفونت های استخوانی می توانند به روش های مختلفی بروز کنند.

به عنوان مثال در استئومیلیت هماتوژنز، ممکن است عفونت به عنوان یک عفونت خفیف تنفسی فوقانی یا عفونت مجاری ادراری شروع شود و از طریق جریان خون به استخوان برسد. این نوع در کودکان شایع تر است.

استئومیلیت پس از تروما ممکن است بعد از شکستگی ترکیبی که در آن استخوان از طریق زخم باز بیرون می زند ایجاد شود.

استئومیلیت ستون فقرات معمولاً با یک عفونت خونی، عفونت ادراری، عفونت دستگاه تنفسی و یا اندوکاردیت شروع می شود.

استئومیلیت فک به شدت دردناک است و می تواند ناشی از پوسیدگی یا بیماری پریودنتال باشد. تومور بدخیم، پرتو درمانی، استئوپورز و بیماری پاژه، خطر ابتلا به عفونت استخوان فک را افزایش می دهد.

عوارض استئومیلیت

درمان موفقیت آمیز عفونت به طور معمول امکان پذیر است اما گاهی اوقات عوارضی ایجاد می شود.

افرادی که شرایط دیگری دارند مانند دیابت شدید، HIV، گردش خون ضعیف یا سیستم ایمنی ضعیف، بیشتر در معرض خطر هستند.

عوامل خطر ابتلا به استئومیلیت

برخی از افراد به احتمال بیشتری عفونت استخوان را تجربه می کنند. شرایط زیر خطر ابتلا را افزایش می دهند:

• سیستم ایمنی ضعیف، به عنوان مثال ناشی از شیمی درمانی یا پرتو درمانی، سوء تغذیه، دیالیز، داشتن سوند ادرار، تزریق دارو های غیرقانونی و غیره
• مشکلات گردش خون در نتیجه دیابت، بیماری شریانی محیطی یا بیماری سلول داسی شکل
• زخم عمیق یا شکستگی که باعث باز شدن پوست می شود
• جراحی برای جایگزینی یا ترمیم استخوان ها

تشخیص استئومیلیت

پزشک قسمت آسیب دیده را برای علائم عفونت از جمله حساسیت و ورم معاینه می کند. آنها در مورد سابقه پزشکی اخیر خصوصاً حوادث، جراحی و یا عفونت ها سؤال خواهند کرد.

آزمایش ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• آزمایش خون: مقادیر بالای گلبول های سفید معمولاً نشان دهنده عفونت است.
• بیوپسی: پزشک یک قطعه کوچک از بافت را بر می دارد تا ببیند کدام نوع پاتوژن – باکتری یا قارچ – باعث عفونت شده است. این امر به یافتن درمان مناسب کمک می کند.
• آزمایش های تصویربرداری: پرتو نگاری، MRI یا CT می تواند هرگونه آسیب استخوانی را نشان دهد.

این آسیب ممکن است به مدت ۲ هفته در پرتو نگاری قابل مشاهده نباشد؛ بنابراین اگر اخیراً صدمه دیده باشد، MRI یا CT توصیه می شود.

جلوگیری از ابتلا به استئومیلیت

بیماران دارای سیستم ایمنی ضعیف باید:

• برای تقویت سیستم ایمنی بدن، یک رژیم غذایی سالم و متعادل و ورزش مناسب داشته باشند
• از سیگار کشیدن خودداری کنند زیرا این امر سیستم ایمنی بدن را تضعیف می کند
• بهداشت خوب از جمله شستشوی منظم و مناسب دست ها

بیماران با گردش خون ضعیف باید:

• از سیگار کشیدن خودداری کنند زیرا گردش خون را بدتر می کند
• با پیروی از یک رژیم غذایی سالم، وزن سالم خود را حفظ کنند
• مرتباً ورزش کنند تا گردش خون خود را بهبود بخشند
• از مصرف بیش از حد منظم الکل خودداری کنند زیرا این امر باعث فشار خون بالا و کلسترول بالا می شود

افرادی که مستعد ابتلا به عفونت هستند باید به ویژه مراقب باشند که از بریدگی و خراش پوست خودداری کنند. هرگونه بریدگی یا خراشیده شده باید تمیز شود و یک پانسمان تمیز روی آن قرار گیرد.

منبع : medicalnewstoday.com | ترجمه اختصاصی کافه پزشکی