آرتریت واکنشی یا سندروم رایتر ؛ علائم، علل و درمان | کافه پزشکی

سندروم رایتر یا آرتریت واکنشی شامل درد و ورم مفصل است که در اثر عفونت در قسمت دیگری از بدن شما مانند روده ها، دستگاه تناسلی یا مجاری ادراری ایجاد می شود. آرتریت واکنشی معمولا زانوها و مفاصل مچ دست و پا را هدف قرار می دهد. التهاب همچنین می تواند چشم و پوست شما را تحت تاثیر قرار دهد.

در گذشته، آرتریت واکنشی بعضا سندروم رایتر خوانده می شد که با علائم التهاب چشم، مجرای ادراری و مفاصل مشخص می شد. آرتریت واکنشی شایع نیست و در بیشتر افراد، علائم و نشانه ها به صورت دوره ای دیده می شوند و سرانجام ظرف ۱۲ ماه از بین می روند. همراه کافه پزشکی باشید

علائم آرتریت واکنشی

علائم و نشانه های آرتریت واکنشی عموماً یک تا چهار هفته پس از قرار گرفتن در معرض عفونت شروع می شوند و شامل موارد زیر هستند:

درد و سفتی مفصل: درد مفاصل همراه با آرتریت واکنشی بیشتر در زانوها، مچ دست و مچ پا ایجاد می شود. همچنین ممکن است در پاشنه پا، کمر یا باسن درد داشته باشید.

التهاب چشم: بسیاری از افرادی که آرتریت واکنشی دارند دچار التهاب چشم (التهاب ملتحمه) می شوند.

مشکلات ادراری: تکرر و درد هنگام ادرار ایجاد می شود.

التهاب محل تلاقی بافت نرم و استخوان می شود (آنتزیت): این امر ممکن است شامل التهاب عضلات، تاندون ها و رباط ها باشد.

ورم انگشتان دست و پا: در بعضی موارد، انگشتان دست یا انگشتان پا چنان متورم می شوند که ظاهری شبیه سوسیس پیدا می کنند!

مشکلات پوستی: آرتریت واکنشی می تواند به طرق مختلفی از جمله بثورات کف پا و کف دست و زخم پوستی تأثیر بگذارد.

درد کمر: که در هنگام شب یا صبح بدتر شود.

علل آرتریت واکنشی

آرتریت واکنشی در واکنش به عفونت ناحیه ای از بدن، اغلب در روده، دستگاه تناسلی یا مجاری ادراری شما ایجاد می شود. باکتری های بی شماری می توانند باعث سندروم رایتر شوند. برخی از آنها از طریق روابط جنسی منتقل می شوند و برخی دیگر از طریق وعده های غذایی. رایج ترین آنها عبارتند از:

• کلامیدیا
• سالمونلا
• شیگلا
• یرسینیا
• کامپیلوباکتر
• کلستریدیوم دیفیسیل

آرتریت واکنشی مسری نیست؛ با این حال، باکتری های ایجاد کننده آن می توانند از طریق رابطه جنسی یا مصرف غذای آلوده منتقل شوند. فقط تعداد معدودی از افرادی که در معرض این باکتری ها هستند دچار آرتریت واکنشی می شوند.

عوامل خطر آرتریت واکنشی

برخی عوامل، خطر ابتلا به این وضعیت را افزایش می دهند:

سن: آرتریت واکنشی بیشتر در بزرگسالان بین ۲۰ تا ۴۰ سال رخ می دهد.

جنسیت: زنان و مردان به یک اندازه به این وضعیت دچار می شوند؛ با این حال، مردان در پاسخ به باکتری های مقاربتی بیش از زنان در معرض آرتریت واکنشی قرار دارند.

عوامل ارثی: یک نشانگر ژنتیکی خاص با این وضعیت مرتبط است اما بسیاری از افرادی که این نشانگر را دارند هرگز این بیماری را دریافت نمی کنند.

جلوگیری از ابتلا به آرتریت واکنشی

به نظر می رسد عوامل ژنتیکی در احتمال ابتلا نقش دارند. اگرچه شما نمی توانید ساختار ژنتیکی خود را تغییر دهید اما می توانید میزان قرار گرفتن در معرض باکتری هایی که منجر به آرتریت واکنشی می شوند را کاهش دهید.

اطمینان حاصل کنید که مواد غذایی شما در دمای مناسب نگهداری و به درستی پخته می شوند تا به شما در جلوگیری از بسیاری از باکتری های منتقله از مواد غذایی از جمله سالمونلا، شیگللا، یرسینیا و کمپیلوباکتر کمک کند. برخی از عفونت های مقاربتی می توانند باعث آرتریت واکنشی شوند. استفاده از کاندوم ممکن است خطر را کاهش دهد.

تشخیص آرتریت واکنشی

در طول معاینه فیزیکی، پزشک مفاصل شما را از نظر علائم التهاب مانند ورم، گرما و حساسیت و دامنه حرکتی در ستون فقرات و مفاصل آسیب دیده بررسی می کند. همچنین ممکن است پزشک شما را از نظر التهاب چشم و وجود بثورات پوستی بررسی کند.

آزمایش خون

پزشک ممکن است توصیه کند نمونه ای از خون شما برای موارد زیر آزمایش شود:

• شواهدی از عفونت گذشته یا فعلی
• علائم التهاب
• آنتی بادی های مرتبط با انواع دیگر آرتروز
• نشانگر ژنتیکی مرتبط با آرتریت واکنشی

آزمایش مایع مفصل

پزشک ممکن است از یک سوزن برای برداشتن نمونه ای از مایعات از داخل مفصل آسیب دیده استفاده کند. این مایع برای موارد زیر آزمایش می شود:

شمارش گلبولهای سفید: افزایش تعداد گلبول های سفید ممکن است نشان دهنده التهاب یا عفونت باشد.

عفونت: باکتری های موجود در مایع مفصل شما ممکن است نشان دهنده آرتریت سپتیک باشد که منجر به آسیب شدید مفصل می شود.

کریستال ها: بلورهای اسید اوریک موجود در مایع مفصل شما ممکن است نشانگر نقرس باشند. این نوع آرتروز بسیار دردناک اغلب بر انگشتان تأثیر می گذارد.

تست های تصویربرداری

اشعه ایکس کمر، لگن و مفاصل شما می تواند نشانگر این باشد که آیا شما هر یک از علائم مشخص آرتریت واکنشی را دارید یا خیر. اشعه ایکس همچنین می تواند انواع دیگر آرتروز را رد کند.

درمان آرتریت واکنشی

هدف از درمان این است که علائم خود را مدیریت کنید و عفونت را که هنوز هم ممکن است وجود داشته باشد درمان کنید.

دارو درمانی

اگر سندروم رایتر توسط یک عفونت باکتریایی ایجاد شده باشد، پزشک ممکن است در صورت وجود شواهد، آنتی بیوتیک تجویز کند.

سایر داروها ممکن است شامل موارد زیر باشند:

داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی: داروهایی نظیر ایندومتاسین می توانند التهاب و درد را تسکین دهند.

کورتیکواستروئیدها: تزریق کورتیکواستروئید به مفاصل آسیب دیده می تواند التهاب را کاهش دهد و به شما اجازه دهد به فعالیت طبیعی خود برگردید.

استروئیدهای موضعی: اینها ممکن است برای بثورات پوستی ناشی از آرتریت واکنشی استفاده شوند.

داروهای آرتریت روماتوئید: شواهد محدود نشان می دهد که داروهایی مانند سولفاسالازین، متوترکسات یا اتانرسپت می تواند در بعضی از افراد مبتلا به آرتریت واکنشی، درد و سفتی را تسکین دهد.

فیزیوتراپی

فیزیوتراپی می تواند تمرینات هدفمندی را برای عضلات و مفاصل شما فراهم کند. تمرینات باعث تقویت عضلات اطراف مفاصل آسیب دیده شما می شوند و از مفاصل حمایت می کنند.

منبع : mayoclinic.org | ترجمه اختصاصی کافه پزشکی