صفر تا صد ویروس HIV و بیماری ایدز (AIDS) | کافه پزشکی

HIV ویروسی است که سیستم ایمنی بدن را هدف قرار داده و خطر و تأثیر سایر عفونت ها و بیماری ها را افزایش می دهد. اگر عفونت درمان نشود، فرد ممکن است به مرحله پیشرفته بیماری تحت عنوان بیماری ایدز برسد. 

در سال ۲۰۱۶ یک مطالعه در مرکز کایزر پرماننت نشان داد که بین سال های ۱۹۹۶ تا ۲۰۱۶، امید به زندگی بین افرادی که HIV مثبت و HIV منفی هستند از ۱۲ تا ۴۴ سال فاصله دارد. همراه کافه پزشکی باشید

HIV چیست؟

ویروس نقص ایمنی انسان (HIV) ویروسی است که به سلول های ایمنی CD4 حمله می کند. سلول های CD4 نوعی سلول T هستند.

سلول های CD4 گلبول های سفیدی هستند که در بدن حرکت می کنند و ناهنجاری های موجود در سلول ها و همچنین عفونت ها را تشخیص می دهند. هنگامی که HIV این سلول ها را هدف قرار داده و به آنها نفوذ می کند، توانایی بدن در مقابله با بیماری های دیگر کاهش می یابد. این امر باعث افزایش خطر و تأثیر عفونت های فرصت طلب و سرطان ها می شود. با این حال، فرد می تواند HIV را بدون تجربه کردن علائم برای مدتی طولانی حمل کند.

HIV یک عفونت مادام العمر است. با این وجود، مدیریت بیماری به طور مؤثر می تواند مانع از رسیدن HIV به سطح شدید شود و خطر انتقال ویروس به شخص دیگر را کاهش می دهد.

بیماری ایدز چیست؟

ایدز پیشرفته ترین مرحله عفونت HIV است. هنگامی که عفونت HIV به بیماری ایدز تبدیل شود، عفونت ها و سرطان خطر بیشتری را به همراه دارند.

در صورت عدم درمان، عفونت HIV به ایدز توسعه می یابد زیرا سیستم ایمنی بدن به تدریج ضعیف می شود و از بین می رود.

تا سال ۲۰۱۵، حدود ۱۱۲۲۹۰۰ نفر مبتلا به HIV بودند. ارقام سال ۲۰۱۶ نشان می دهد که متخصصان، بیماری ایدز را در حدود ۱۸۱۶۰ نفر تشخیص داده اند.

علل ابتلا به ویروس HIV | بیماری ایدز

افراد HIV را از طریق مایعات بدن منتقل می کنند از جمله :

• خون
• مایع منی
• ترشحات واژن
• مایعات مقعد
• شیر مادر

علل اصلی انتقال عبارتند از :

• مقاربت محافظت نشده واژینال یا مقعدی با شخصی که HIV دارد. محافظت می تواند شامل کاندوم و یا PrEP باشد. PrEP داروی پیشگیری از HIV برای افرادی است که در معرض خطر بالای عفونت هستند.
• به اشتراک گذاشتن تجهیزات مربوط به داروهای تزریقی، هورمون ها و استروئیدها با شخصی که مبتلا به HIV است

زن بارداری که مبتلا به HIV است و اخیرا زایمان کرده ممکن است این بیماری را در دوران باردار ، زایمان یا شیردهی به فرزند خود منتقل کند.

خطر انتقال HIV از طریق انتقال خون در کشورهایی که روش غربالگری موثری برای اهدای خون دارند بسیار کم است.

غیر قابل کشف = غیرقابل انتقال

برای انتقال HIV، مایعات بدن باید حاوی مقادیر کافی ویروس باشند. اگر فرد مبتلا به HIV “غیر قابل کشف” باشد، حتی اگر پس از انتقال مایعات نیز نمی تواند HIV را به شخص دیگری منتقل کند.

HIV غیر قابل کشف زمانی است که میزان HIV در بدن به قدری کم باشد که آزمایش خون نتواند آن را تشخیص دهد. افراد ممکن است با پیروی از دوره درمان معین، بتوانند به سطوح غیر قابل کشف HIV دست یابند.

روند تأیید و نظارت منظم بر وضعیت غیر قابل کشف ویروس با استفاده از آزمایش خون بسیار مهم است؛ زیرا این امر به این معنی نیست که فرد دیگر HIV ندارد. اچ آی وی غیر قابل کشف در صورتی به همین شکل باقی می ماند که فرد به کنترل بیماری و همچنین اثربخشی درمان متکی باشد.

پیشرفت به ایدز

خطر پیشرفت HIV به بیماری ایدز بین افراد متفاوت است و به عوامل زیادی بستگی دارد :

• سن فرد
• توانایی بدن در دفاع در برابر HIV
• دسترسی به خدمات درمانی با کیفیت بالا
• وجود سایر عفونت ها
• مقاومت وراثت ژنتیکی فرد در برابر سویه های خاص HIV
• مقاومت HIV در برابر دارو

علائم عفونت HIV | بیماری ایدز

در بیشتر موارد عفونت های باکتریایی، ویروسی، قارچی یا انگلی دیگر باعث بروز علائم شدید اچ آی وی می شوند.

تمایل پیشرفت این بیماری ها در افرادی که با HIV زندگی می کنند بیشتر از افراد دارای سیستم ایمنی سالم است. اگر سیستم ایمنی عملکرد صحیحی داشته باشد، بدن را در برابر اثرات پیشرفته تر عفونت ها محافظت می کند؛ HIV این روند را مختل می کند.

علائم اولیه عفونت HIV

برخی از افراد مبتلا به HIV تا ماه ها یا حتی سالها پس از دریافت ویروس علامتی از خود نشان نمی دهند.

با این حال، حدود ۸۰ درصد از افراد ممکن است حدود ۲-۶ هفته پس از ورود ویروس به بدن، مجموعه ای از علائم شبه آنفولانزا را به عنوان سندرم حاد ویروسی ایجاد کنند.

علائم اولیه عفونت HIV ممکن است شامل موارد زیر باشد :

• تب
• لرز
• درد مفاصل
• دردهای عضلانی
• گلو درد
• عرق کردن مخصوصاً در شب
• بثورات قرمز
• خستگی
• ضعف
• کاهش وزن غیر عمدی
• برفک زدن

این علائم همچنین ممکن است ناشی از مبارزه سیستم ایمنی بدن  با انواع ویروس ها باشد.

با این حال، افرادی که چندین مورد از این علائم را تجربه می کنند و به هر دلیلی می دانند که در ۶ هفته گذشته در معرض خطر دریافت اچ آی وی قرار داشته اند، باید آزمایش شوند.

HIV بدون علامت

در بسیاری از موارد بعد از علائم سندرم حاد ویروسی، ممکن است علائم برای سال های زیادی بروز نکند.

در این مدت ویروس به پیشرفت خود ادامه می دهد و باعث آسیب به سیستم ایمنی و اندام ها می شود. بدون استفاده از داروهای جلوگیری از تکثیر ویروس، این روند ممکن است به طور متوسط ​​حدود ۱۰ سال ادامه یابد.

فردی که با HIV زندگی می کنند اغلب علامتی را تجربه نمی کند، احساس خوبی دارد و سالم به نظر می رسد.

رعایت سفت و سخت دوره ART می تواند این مرحله را مختل کند و ویروس را کاملا سرکوب کند. مصرف داروهای ضد ویروسی موثر می تواند آسیب های مداوم سیستم ایمنی بدن را متوقف کند.

عفونت HIV در مراحل دیررس

HIV توانایی مبارزه با عفونت را کاهش می دهد. فرد در برابر بیماری ها آسیب پذیر می شود. این مرحله با عنوان بیماری ایدز یا مرحله ۳ HIV شناخته شده است.

علائم عفونت HIV در مراحل دیررس ممکن است شامل موارد زیر باشد :

• تاری دید
• اسهال که معمولا مداوم یا مزمن است
• سرفه خشک
• تب بیش از ۱۰۰ درجه فارنهایت (۳۷ درجه سانتیگراد) که برای هفته ها ادامه دارد
• عرق شبانه
• خستگی مداوم
• تنگی نفس
• تورم غده ها که هفته ها ادامه دارد
• کاهش وزن غیر عمدی
• لکه های سفید روی زبان یا دهان

در مراحل دیررس، خطر ابتلا به یک بیماری تهدید کننده حیات افزایش می یابد. فرد مبتلا به HIV در این مرحله می تواند با مصرف داروهای دیگر در کنار درمان HIV، شرایط جدی را کنترل، پیشگیری و درمان کند.

عفونت های فرصت طلب

امروزه درمان اچ آی وی به اندازه کافی مؤثر است تا بسیاری از عفونت ها را ناتوان کنند.

HIV در مرحله دیررس، توانایی بدن در مقابله با طیف وسیعی از عفونت ها، بیماری ها و سرطان ها را کاهش می دهد. عفونت هایی که قبل از ایجاد ایدز خطری برای فرد نداشته اند، ممکن است در این مرحله بسیار خطرناک شوند.

متخصصان از این موارد به عنوان عفونت های فرصت طلب (OI) یاد می کنند. پس از بروز هر یک از این عفونت ها، پزشک ایدز را تشخیص می دهد :

کاندیدیازیس (برفک) برونش، نای، مری و ریه ها : به عنوان یک عفونت قارچی که به طور معمول در پوست و ناخن ها رخ می دهد، این امر اغلب باعث ایجاد مشکلات جدی در مری و دستگاه تنفسی تحتانی برای مبتلایان به ایدز می شود.

سرطان تهاجمی گردن رحم : این نوع سرطان در دهانه رحم شروع می شود و به مناطق دیگر بدن گسترش می یابد. بررسی های منظم با تیم مراقبت از سرطان می تواند به جلوگیری از سرطان یا محدود شدن شیوع بیماری کمک کند.

کوکسیدیوئیدومیکوز : بعضی اوقات افراد به نسخه محدود این بیماری در افراد سالم به عنوان تب دره یاد می کنند. استنشاق قارچ ایمیتیس کوکسیدیوئیدس باعث این عفونت می شود.

کریپتوکوکوزیس : کریپتوکوکوس نئوفورمنس قارچی است که می تواند هر بخشی از بدن را آلوده کند اما بیشتر اوقات باعث ایجاد پنومونی یا تورم مغز می شود.

کریپتوسپوریدیوسیس : انگل تک یاخته کریپتوسپوریدیوم عامل این عفونت است که منجر به گرفتگی شدید شکم و اسهال آبکی می شود.

بیماری سایتومگالوویروس (CMV) : بیماری CMV می تواند طیف وسیعی از بیماری ها را در بدن ایجاد کند از جمله پنومونی، گاستروانتریت و آنسفالیت. با این حال، رتینیت ناشی از CMV در مراحل دیررس افراد مبتلا به HIV مورد نگرانی ویژه ای است و می تواند شبکیه را آلوده کرده و بینایی را به طور دائم از بین ببرد. رتینیت CMV یک اورژانس پزشکی است.

انسفالوپاتی مرتبط با HIV : عفونت حاد یا مزمن HIV می تواند باعث اختلال مغزی شود. در حالی که پزشکان علت آن را درک نکرده اند، آن را مربوط به التهاب پس از عفونت در مغز می دانند.

هرپس سیمپلکس (HSV) : این ویروس که معمولاً هنگام رابطه جنسی یا هنگام زایمان منتقل می شود، بسیار شایع است و بندرت باعث ایجاد مشکلات سلامتی می شود. با این وجود، می تواند در افراد مبتلا به HIV فعال شود و باعث ایجاد زخم های دردناک در اطراف دهان و زخم های دستگاه تناسلی و مقعد شود که عمدتا برطرف نمی شوند.

هیستوپلاسموز : قارچ هیستوپلاسما کپسولاتوم باعث ایجاد علائم بسیار شدید مانند ذات الریه در افراد مبتلا به HIV پیشرفته می شود. این بیماری می تواند به صورت تدریجی منتشر شده و بر اندام های خارج از سیستم تنفسی تأثیر بگذارد.

ایزوپوریازیس مزمن روده : انگل ایزوسپورا بلی می تواند بدن را از طریق غذا و آب آلوده، مبتلا کند و باعث اسهال، تب، استفراغ، کاهش وزن، سردرد و درد شکمی شود.

سارکوم کاپوزی (KS) : هایپرویروس سارکوم کاپوزی (KSHV) که به عنوان هرپس ویروس ۸ انسانی (HHV-8) نیز شناخته می شود، باعث سرطانی می شود که منجر به رشد رگ های خونی غیر طبیعی در هر نقطه از بدن می شود. اگر KS به اندام هایی مانند روده ها یا غدد لنفاوی برسد، می تواند بسیار خطرناک باشد. KS به صورت لکه های بنفش یا صورتی روی سطح پوست ظاهر می شود.

لنفوم : سرطان غدد و بافت های لنفاوی تحت عنوان لنفوم نامیده می شود و انواع مختلفی نیز دارد اما لنفوم هوچکین و غیر هوچکین ارتباط جدی با عفونت HIV دارند.

سل (TB) : باکتری مایکوباکتریوم توبرکلوزیس باعث ایجاد این بیماری می شود و اگر فرد حامل شکل فعال باکتری عطسه، سرفه یا صحبت کند می تواند تحت قطرات هوا این بیماری را منتقل کند. سل باعث عفونت شدید ریه و همچنین کاهش وزن، تب و خستگی می شود و می تواند مغز، غدد لنفاوی، استخوان ها یا کلیه ها را آلوده کند.

مایکوباکتری ها از جمله مایکوباکتریوم آویوم و مایکوباکتریوم کانساسی : این باکتری ها به طور طبیعی در محیط ایجاد می شوند و برای افراد دارای سیستم ایمنی کارآمد مشکلات کمی را به وجود می آورند. با این حال، آنها می توانند در بدن گسترش یافته و باعث ایجاد مشکلات سلامتی برای افراد مبتلا به HIV بخصوص در مراحل پیشرفته آن شوند.

پنوموسیستیس جیرووسی : قارچی موسوم به پنوموسیستیس جیرووسی باعث نفس نفس زدن، سرفه خشک و تب بالا در افراد دارای سیستم ایمنی سرکوب شده از جمله کسانی که دارای HIV دارند می شود.

پنومونی عود شونده : بسیاری از عفونت های مختلف می توانند باعث ایجاد ذات الریه شوند اما استرپتوکوک پنومونیه یکی از مهمترین علل آن در افراد مبتلا به HIV است. واکسن برای این باکتری در دسترس است و هر شخصی که HIV دارد باید برای استرپتوکوک پنومونیه واکسیناسیون کند.

انسفالوپاتی مولتی فوکال پیشرونده (PML) : ویروس جان کانینگهام (JC) در تعداد زیادی از افراد رخ می دهد که معمولاً در کلیه ها خفته است. با این حال در افرادی که سیستم ایمنی بدن آنها به خطر افتاده، ویروس JC به مغز حمله می کند و می تواند تهدید کننده حیات باشد.

سپتی سمی سالمونلایی عود شونده : این نوع باکتریها اغلب با غذای آلوده وارد بدن می شوند. این باکتری ها کل بدن را درگیر می کنند، سیستم ایمنی بدن را تحت الشعاع خود قرار می دهند و باعث تهوع، اسهال و استفراغ می شوند.

توکسوپلاسموز : توکسوپلاسما گوندی یک انگل است که در حیوانات خون گرم از جمله گربه ها و جوندگان ساکن دیده می شود. انسان ها با استنشاق گرد و غبار آلوده یا خوردن غذای آلوده این بیماری را دریافت می کنند. T. gondii باعث عفونت شدید در ریه ها، شبکیه، قلب، کبد، لوزالمعده، مغز، بیضه ها و روده بزرگ می شود.

افسانه ها و واقعیت های اچ آی وی و ایدز

تصورات غلط بسیاری درباره HIV وجود دارد که برای افراد مبتلا به ویروس آزاردهنده است.

موارد زیر نمی توانند ویروس را به فرد دیگری منتقل کنند :

• دست دادن
• در آغوش گرفتن
• بوسیدن
• عطسه
• لمس کردن پوست
• حوله های مشترک
• کارد و چنگال مشترک
• احیا دهان به دهان یا اشکال دیگر
• بزاق، اشک، مدفوع و ادرار فرد مبتلا به HIV

تشخیص عفونت HIV | بیماری ایدز

مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) تخمین می زند که از هر ۷ آمریکایی HIV مثبت، ۱ نفر از وضعیت خود آگاه نیست.

آگاهی از وضعیت HIV برای شروع درمان و جلوگیری از بروز مشکلات شدید ایمنی و عفونت های بعدی بسیار ضروری است.

آزمایش خون و نتایج HIV

پزشک می تواند HIV را با استفاده از آزمایش خاص خون تست کند. نتیجه مثبت بدان معنی است که آنها آنتی بادی HIV را در جریان خون دیده اند. قبل از دادن نتیجه مثبت، خون دوباره آزمایش می شود.

پس از قرار گرفتن در معرض ویروس، آزمایش و تشخیص زودهنگام بسیار مهم است و احتمال درمان موفقیت آمیز را تا حد زیادی بهبود می بخشد.

ممکن است ۳ تا ۶ ماه طول بکشد تا اچ آی وی در آزمایش دیده شود و آزمایش مجدد ممکن است برای تشخیص قطعی لازم باشد. افراد در معرض خطر عفونت ظرف ۶ ماه گذشته می توانند آزمایش فوری انجام دهند.

درمان عفونت HIV | بیماری ایدز

در حال حاضر هیچ درمانی برای HIV یا ایدز در دسترس نیست.

با این وجود، درمان های موجود می توانند پیشرفت این بیماری را متوقف کرده و به اکثر افرادی که مبتلا به HIV هستند، امکان زندگی طولانی و نسبتاً سالم را بدهند.

شروع ART در مراحل اولیه پیشرفت ویروس بسیار مهم است. طبق دستورالعمل سازمان جهانی بهداشت از ژوئن ۲۰۱۳، درمان ART کیفیت زندگی را بهبود می بخشد، امید به زندگی را افزایش می دهد و خطر انتقال را کاهش می دهد.

درمان های مؤثرتر و با تحمل بهتری صورت گرفته است که می تواند با مصرف کم قرص در روز، سلامت عمومی و کیفیت زندگی را بهبود بخشد.

فردی که مبتلا به HIV است می تواند بار ویروسی خود را به حدی کاهش دهد که دیگر در آزمایش خون قابل تشخیص نباشد. پس از ارزیابی تعدادی از مطالعات بزرگ، CDC نتیجه گرفت که افرادی که هیچ بار ویروسی قابل ردیابی ندارند “به طور مؤثر هیچ خطری برای انتقال جنسی ویروس به یک شریک HIV منفی ندارند.” متخصصان پزشکی به این امر به عنوان غیر قابل کشف = غیرقابل انتقال (U = U) یاد می کنند.

قرص های اضطراری اچ آی وی، یا پروفیلاکسی پس از مواجهه

اگر فردی معتقد باشد که در ۳ روز گذشته در معرض ویروس قرار گرفته است، داروهای ضد HIV به نام پروفیلاکسی پس از مواجهه (PEP)، می توانند جلوی عفونت را بگیرند. PEP را در اسرع وقت پس از تماس احتمالی با ویروس مصرف کنید.

PEP درمانی است که در کل ۲۸ روز به طول می انجامد و پزشکان پس از اتمام درمان، نظارت بر HIV را ادامه خواهند داد.

داروهای ضد رترو ویروسی

درمان HIV شامل داروهای ضد رترو ویروسی است که با عفونت HIV مبارزه کرده و شیوع ویروس را در بدن کاهش می دهد. افراد مبتلا به اچ آی وی به طور کلی ترکیبی از داروهایی به نام درمان ضد رترو ویروس بسیار فعال (HAART) یا درمان ضد رترو ویروسی ترکیبی (CART) مصرف می کنند.

تعدادی از زیر گروه های ضد رترو ویروسی عبارتند از :

مهار کننده های پروتئین

پروتئاز آنزیمی است که HIV برای تکثیر به آن نیاز دارد. این داروها به آنزیم متصل می شوند و عملکرد آن را مهار می کنند و از ساخت ویروس HIV جلوگیری می کنند.

این داروها شامل موارد زیر هستند :

• آتازاناویر – کوبیسیستات
• لوپیناویر – ریتوناویر
• داروناویر – کوبیسیستات

مهارکننده های اینتگراز

HIV برای آلوده کردن سلول های T نیاز به آنزیم اینتگراز دارد. این داروها عملکرد آنزیم اینتگراز را مهار می کنند و اغلب به دلیل اثربخشی و عوارض جانبی محدود برای بسیاری از افراد، خط اول درمان هستند.

مهارکننده های اینتگراز عبارتند از :

• الویتگراویر
• دولوتگراویر
• رالتگراویر

مهار کننده های ترانسکریپتاز معکوس نوکلئوزید / نوکلئوتید (NRTIs)

این داروها در روند تکثیر HIV اختلال ایجاد می کنند. این کلاس از داروها شامل موارد زیر هستند :

• آباکاویر
• لامیوودین – زیدوودین
• امتریسیتابین
• تنوفوویر دیسوپروکسیل

مهارکننده های ترانسکریپتاز معکوس غیر نوکلئوزیدی (NNRTIs)

NNRTI ها به روش مشابه NRTI ها کار می کنند و تکثیر HIV را دشوارتر می کنند.

آنتاگونیست های گیرنده کموکاین

این داروها از ورود HIV به سلول جلوگیری می کنند. با این حال، پزشکان اغلب این موارد را تجویز نمی کنند زیرا سایر داروها مؤثرتر هستند.

مهارکننده های ورودی

مهار کننده های ورودی از ورود HIV به سلول های T جلوگیری می کنند. بدون دسترسی به این سلول ها، HIV نمی تواند همانند سازی کند. مانند آنتاگونیست های گیرنده کموکاین، آنها نیز رایج نیستند.

افراد اغلب برای سرکوب HIV از ترکیبی از این داروها استفاده می کنند.

یک تیم پزشکی ترکیب دقیق داروها را برای هر فرد تطبیق می دهد. درمان HIV معمولاً دائمی، مادام العمر و بر اساس دوز معمول است. شخصی که مبتلا به HIV است باید قرص ها را در یک برنامه منظم مصرف کند. هر کلاس ARV دارای عوارض جانبی مختلفی است اما عوارض جانبی احتمالی آن شامل موارد زیر است :

• حالت تهوع
• خستگی
• اسهال
• سردرد
• بثورات پوستی

درمان مکمل یا جایگزین

اگرچه بسیاری از مبتلایان به HIV گزینه های مکمل یا گیاهی را امتحان می کنند اما هیچ مدرکی بر مؤثر بودن آنها گواهی نمی دهد.

طبق برخی مطالعات محدود، مکمل های معدنی یا ویتامین ممکن است مزایای کلی سلامتی را به همراه داشته باشند. بحث در مورد این گزینه ها با متخصص بسیار مهم است زیرا برخی از این گزینه ها حتی مکمل های ویتامین، ممکن است با ARV ها در تداخل باشند.

جلوگیری از ابتلا به عفونت HIV | بیماری ایدز

برای جلوگیری از ابتلا به HIV، متخصصان اقدامات احتیاطی مربوط به موارد زیر را توصیه می کنند :

رابطه جنسی با استفاده از کاندوم یا PrEP : برقراری رابطه جنسی بدون کاندوم یا اقدامات پیشگیرانه دیگر مانند PrEP می تواند خطر انتقال HIV و سایر عفونت های مقاربتی (STI) را به شدت افزایش دهد.

عدم به اشتراک گذاشتن سوزن : استفاده از داروهای داخل وریدی یک عامل مهم برای انتقال HIV در کشورهای توسعه یافته است. اشتراک سوزن و سایر تجهیزات دارویی می تواند کاربران را در معرض HIV و ویروس های دیگر مانند هپاتیت C قرار دهد.

افرادی که از سوزن برای گرفتن دارو استفاده می کنند باید از سوزنی تمیز و مصرف نشده استفاده کنند.

قرار گرفتن در معرض مایعات بدن شخص دیگر : کارکنان مراکز بهداشت و درمان باید در مواردی که در معرض مایعات بدن قرار دارند از دستکش، ماسک، عینک محافظ و گان استفاده کنند. شستشوی مکرر و کامل پوست بلافاصله پس از تماس با خون یا سایر مایعات بدن می تواند خطر عفونت را کاهش دهد.

بارداری : برخی داروهای ضد رترو ویروسی خاص ممکن است به جنین متولد نشده در دوران بارداری آسیب برساند اما یک برنامه درمانی مؤثر و مدیریت شده می تواند از انتقال HIV به مادر به جنین جلوگیری کند.

زندگی با HIV

به دلیل اضافه شدن خطر ابتلا به سایر عفونت ها و بیماری ها، افرادی که مبتلا به HIV هستند باید زندگی خود با ایمنی کاهش یافته تطبیق دهند.

پیروی : مصرف داروی اچ آی وی برای درمان مؤثر کاملاً ضروری است. از دست دادن حتی چند دوز ممکن است درمان را به خطر بیندازد.

داروهای اچ آی وی می توانند عوارض جانبی جدی ایجاد کنند که غالبا مردم را از پایبندی به داروها باز می دارد. اگر عوارض جانبی بیش از حد شدید شده اند، به جای اینکه دارو را متوقف کنید، با تیم پزشکی خود صحبت کنید. آنها می توانند رژیم دارویی را به یک داروی بهتر تبدیل کنند.

بهداشت عمومی : انجام اقدامات لازم برای جلوگیری از ابتلا به بیماری و سایر عفونت ها بسیار مهم است. افرادی که مبتلا به HIV هستند باید از طریق ورزش منظم، رژیم غذایی متعادل و قطع هرگونه داروی متفرقه از جمله تنباکو به دنبال بهبود سلامت عمومی باشند.

اقدامات احتیاطی اضافی : افراد مبتلا به ایدز باید اقدامات احتیاطی بیشتری را انجام دهند تا از قرار گرفتن در معرض عفونت به ویژه در اطراف حیوانات جلوگیری شود. از تماس با مدفوع حیوانات خودداری کنید. پزشکان همچنین شستشوی دقیق و منظم دست ها را توصیه می کنند. ضد ویروس ها نیاز به این اقدامات احتیاطی را کاهش می دهند.

تماس منظم با پزشکان : اچ آی وی یک وضعیت مادام العمر است؛ بنابراین تماس مرتب با تیم مراقبت های بهداشتی برای بروزرسانی به درمان مطابق با افزایش سن و سایر شرایط مهم است. تیم بهداشت و درمان به طور مرتب بر این اساس، درمان را بررسی و تعدیل می کنند.

اثرات روانشناختی : با افزایش درک راجب بیماری، تصورات غلط رایج درباره ایدز و HIV کاهش می یابد.

تشخیص HIV می تواند بسیار نگران کننده باشد و احساس اضطراب یا افسردگی رایج است. اگر احساس اضطراب یا علائم افسردگی دارید، سریعاً به پزشک مراجعه کنید.

منبع : medicalnewstoday.com | ترجمه اختصاصی کافه پزشکی