همه چیز درباره بیماری دوپویترن ؛ علائم، علل و درمان | کافه پزشکی

بیماری دوپویترن نوعی ناهنجاری دست است که معمولا طی سال ها بروز می کند. این بیماری بر روی لایه ای از بافت که در زیر پوست کف دست شما قرار دارد تأثیر می گذارد؛ گره های بافتی زیر پوست شکل می گیرند و در نهایت یک بند ضخیم ایجاد می شود که می تواند یک یا چند انگشت را به حالت خمیده بکشاند.

انگشتان آسیب دیده را نمی توان به طور کامل صاف کرد و این امر می تواند فعالیت های روزمره مانند قرار دادن دستان در جیب و پوشیدن دستکش را مختل و باعث لرزش دست شود. بیماری دوپویترن عمدتا روی دو انگشت آخر تأثیر می گذارد و بیشتر در مردان مسن رخ می دهد. گزینه های محدود درمانی برای کند کردن پیشرفت بیماری و تسکین علائم موجود است. همراه کافه پزشکی باشید

علائم بیماری دوپویترن

این بیماری به طور معمول با گذشت سالها به آرامی پیشرفت می کند. این حالت معمولاً با ضخیم شدن پوست در کف دست شروع می شود. پوست روی کف دست ممکن است پوسته پوسته یا کمرنگ به نظر برسد. توده ای از بافت می تواند در کف دست شما ایجاد شود و این توده به لمس حساس است اما معمولاً دردناک نیست.

در مراحل بعدی، گره های بافتی در زیر پوست کف دست شما شکل می گیرد و می تواند تا انگشتان شما گسترش یابد. هرچه این بندها سفت تر شوند، ممکن است انگشتان دست به سمت کف دست شما کشیده شود.

معمولا در دو انگشت آخر دیده می شود؛ اگرچه انگشت میانی نیز گاهی درگیر است. به ندرت انگشت شست و اشاره تحت تأثیر قرار می گیرد. این وضعیت در هر دو دست ممکن است رخ دهد، اگرچه در یک دست معمولاً شدید تر دیده می شود.

علل بیماری دوپویترن

پزشکان نمی دانند چه عواملی باعث بیماری دوپویترن می شود. هیچ مدرکی در دست نیست که صدمات دست یا وضعیت شغلی باعث ایجاد این بیماری می شود.

عوامل خطر ابتلا به بیماری دوپویترن

اعتقاد بر این است که تعدادی از عوامل خطر، احتمال ابتلا به بیماری را افزایش می دهند از جمله:

• سن: این بیماری معمولاً بعد از سن ۵۰ سالگی رخ می دهد.
• جنسیت: مردان احتمالاً در مقایسه با زنان بیشتر به این وضعیت دچار می شوند.
• نژاد: نژاد اروپای شمالی در معرض خطر بیشتری قرار دارند.
• سابقه خانوادگی: این وضعیت اغلب بین اعضای خانواده دیده می شود.
• مصرف دخانیات و الکل: سیگار کشیدن با افزایش خطر ابتلا همراه است؛ شاید به دلیل تغییرات میکروسکوپی در رگ های خونی ناشی از استعمال سیگار. الکلیسم نیز با دوپویترن همراه است.
• دیابت: گزارش شده است که مبتلایان به دیابت در معرض خطر ابتلا به این وضعیت هستند.

عوارض بیماری دوپویترن

این بیماری می تواند عملکرد مثبت و مفید دست شما را محدود کند. از آنجایی که انگشت شست و انگشت اشاره معمولاً تحت تأثیر قرار نمی گیرند، فعالیت های رایج مشکلی ندارند اما با پیشرفت وضعیت، می تواند توانایی شما را در باز کردن کامل دست و گرفتن اشیاء بزرگ محدود کند.

تشخیص بیماری دوپویترن

در بیشتر موارد، پزشکان می توانند این وضعیت را با توجه به ظاهر و دستان شما تشخیص دهند. آزمایش های دیگر بi ندرت لازم است.

پزشک دست های شما را با یکدیگر مقایسه کرده و بررسی می کند که توده ای در پوست کف دست شما وجود دارد یا خیر. او همچنین قسمت هایی از دست و انگشتان شما را فشار می دهد تا گره های بافتی را بررسی کند.

پزشک ممکن است توانایی صاف کردن انگشتان و قرار دادن دست خود به صورت صاف روی یک سطح را بررسی کند. عدم توانایی در صاف کردن کامل انگشتان نشانه این وضعیت است.

درمان بیماری دوپویترن

اگر بیماری به آرامی پیشرفت کند، باعث درد نمی شود و تأثیر کمی در توانایی استفاده از دستان خود برای کارهای روزمره دارد. می توانید صبر کنید و ببینید که آیا بیماری پیشرفت می کند یا خیر.

درمان شامل از بین بردن یا جدا کردن تاندون هایی است که انگشتان را به سمت کف دست می کشند. این کار را از راه های گوناگون می توان انجام داد. انتخاب روش بستگی به شدت علائم و سایر مشکلات سلامتی دارد.

سوزن زدن

در این روش از سوزنی استفاده می شود که وارد پوست شما می شود و بافتی که انگشت شما را منقبض کرده است سوراخ می کند. این روند باید در طول زمان تکرار شود.

از مهم ترین مزایای تکنیک سوزن زدن این است که هیچ برشی وجود ندارد؛ می توان همزمان روی چندین انگشت نیز انجام شد و معمولاً بعد از آن به فیزیوتراپی نیاز نمی شود. نکته منفی اصلی این است که در بعضی از نقاط قابل استفاده نیست زیرا می تواند به عصب یا تاندون آسیب برساند.

تزریق آنزیم

تزریق آنزیم به طناب محکم کف دست شما می تواند آن را نرم و ضعیف کند. FDA برای این منظور کلاژناز کلسـتریدیوم هیستولیتیکوم را تأیید کرده است. مزایا و مضرات تزریق آنزیم شبیه سوزن زدن است.

عمل جراحی

گزینه دیگر برای مبتلایان به نوع شدید، برداشتن بافت کف دست شماست. آزادسازی کامل تر از آنچه در روش های سوزن زدن یا آنزیم دیده می شود، مهم ترین مزیت عمل جراحی است. ضرر اصلی این است که معمولاً فیزیوتراپی بعد از عمل مورد نیاز است و بهبودی مدت زمان بیشتری طول می کشد.

در برخی موارد شدید، به ویژه اگر عمل جراحی نتوانسته است مشکل را اصلاح کند، جراحان تمام بافت هایی را که احتمالاً تحت تاثیر بیماری قرار دارند را برمی دارد. در این موارد برای پوشاندن زخم باز، پیوند پوستی لازم است. این جراحی پرخطرترین گزینه است و طولانی ترین زمان بهبودی را دارد. افراد معمولاً بعد از آن برای ماه ها نیاز به فیزیوتراپی فشرده دارند.

منبع : mayoclinic.org | ترجمه اختصاصی کافه پزشکی