روماتیسم مفصلی یا آرتریت روماتوئید rheumatoid arthritis ؛ علائم، علل و درمان آن | کافه پزشکی
روماتیسم مفصلی یا آرتریت روماتوئید یک بیماری خود ایمنی بلند مدت، پیشرفته و محدود کننده است و باعث التهاب، تورم و درد در داخل و اطراف مفاصل و سایر اندام های بدن می شود. آرتریت روماتوئید (RA) معمولا ابتدا در دست و پا تاثیر می گذارد اما می تواند در هر مفصلی رخ دهد و معمولا مفاصل هر دو طرف بدن را درگیر می کند.
علامت معمول عبارت است از سفت شدن و از دست دادن انعطاف مفاصل به ویژه در صبح زود یا بعد از مدت کوتاهی بی حرکت ماندن. بعضی افراد اغلب خستگی و احساس عمومی ناخوشایند را تجربه می کنند. شبکه پشتیبانی آرتریت روماتوئید تخمین می زند که ۱ درصد جمعیت جهان تحت تاثیر این عارضه قرار دارند. همراه کافه پزشکی باشید
آنچه در این پست کافه پزشکی خواهید دید
آرتریت روماتوئید چیست ؟
RA یک بیماری خود ایمنی و سیستمیک است که بر تمام بدن تاثیر می گذارد. این اتفاق زمانی می افتد که سیستم ایمنی بدن، بافت سالم بدن را به جای مهاجم خارجی اشتباه می گیرد و به آن حمله می کند.
وقتی سیستم ایمنی پاسخ می دهد، التهاب در بافت یا اندام هدف اتفاق می افتد. در مورد RA التهاب می تواند مفاصل، ریه ها، چشم ها و قلب را درگیر کند.
علائم روماتیسم مفصلی
علائم آرتریت روماتوئید عبارتند از:
- درد، تورم و سفتی در بیش از یک مفصل
- تغییر شکل مفصل
- عدم استحکام هنگام راه رفتن
- احساس عمومی ناخوشایند
- تب
- کاهش عملکرد و تحرک
- کاهش وزن
- ضعف
با توجه به مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، علائم معمولا در مفصل طرف دیگر بدن نیز به صورت قرینه تاثیر می گذارند. علائم تمایل به وقوع به صورت دوره ای دارند و در برخی مواقع می توانند متوقف یا تشدید شوند.
علل روماتیسم مفصلی
هیچ کس نمی داند چه چیزی سیستم ایمنی را به سوء عملکرد سوق می دهد.
در بعضی از افراد به نظر می رسد عوامل ژنتیکی مسئول به وجود آمدن این شرایط است. یکی از نظریه ها این است که باکتری یا ویروس باعث ایجاد آرتریت روماتوئید در افرادی می شود که این ویژگی ژنتیکی را دارند.
در روماتیسم مفصلی، آنتی بادی های سیستم ایمنی بدن به سینوویوم حمله می کنند که باعث ایجاد درد و التهاب می شوند.
التهاب باعث می شود که سینوویوم ضخیم شود. در نهایت، اگر درمان نشده باقی بماند، می تواند غضروف را از بین ببرد. تاندون ها و رباط ها که همراه باهم هستند، می توانند تضعیف شوند و سرانجام شکل و پیکربندی آنها تغییر می کند.
عوامل خطر روماتیسم مفصلی
CDC خاطر نشان می کند افرادی که دارای ریسک بالای توسعه RA هستند ممکن است شامل افراد زیر باشند :
- سن ۶۰ سالگی یا بالاتر
- جنسیت مونث
- دارای صفات ژنتیکی خاص
- نداشتن سابقه زایمان
- اضافه وزن
- سیگار کشیدن
عوارض جانبی روماتیسم مفصلی
افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید دارای خطر بیشتری برای ابتلا به سایز شرایط هستند از جمله :
- بیماری قلبی
- چاقی
آسیب های مفصلی که با روماتیسم مفصلی اتفاق می افتند می توانند فعالیت های روزانه را دشوار کنند.
همچنین خطر بیشتری برای توسعه شرایط زیر وجود دارد :
سندروم تونل کارپال : این یک نوع آسیب عصبی است که از فشرده شدن و تحریک عصب مچ دست منشا می گیرد. علائم شامل درد، بی حسی و سوزن سوزن شدن انگشتان، به ویژه انگشت شست و بخشی از دست است.
التهاب : می تواند بر ریه ها، قلب، رگ های خونی، چشم و سایر قسمت های بدن تاثیر بگذارد.
پارگی تاندون : التهاب در تاندون ها می تواند منجر به پارگی، به ویژه در پشت انگشتان شود.
میلوپاتی گردن : جابجایی مفصل گردن یا ستون فقرات می تواند به نخاع فشار وارد کند و باعث کاهش دامنه حرکت و درد هنگام حرکت شود. با پیشرفت آرتریت روماتوئید، خطر ابتلا به میلوپاتی گردن افزایش می یابد.
واسکولیت : التهاب رگ های خونی می تواند سبب تضعیف، ضخیم شدن، تنگ شدن و آسیب رگ های خونی شود، می تواند بر جریان خون بافت ها تاثیر بگذارد و عملکرد ارگان ها تحت تأثیر قرار گیرد.
حساسیت به عفونت : خطر ابتلا به سرماخوردگی، آنفولانزا، پنومونی و سایر بیماری ها بیشتر است به ویژه اگر فرد از داروهای سرکوب کننده ایمنی برای مدیریت روماتیسم مفصلی استفاده می کند. افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید بایستی واکسیناسیون خود از جمله واکسن آنفولانزای فصلی را مرتب دریافت کنند.
تشخیص روماتیسم مفصلی
در مراحل اولیه، تشخیص آرتریت روماتوئید به علت تشابه با شرایط دیگر ممکن است دشوار باشد. با این حال، تشخیص و درمان اولیه برای تسریع پیشرفت مدیریت بیماری ضروری است.
CDC توصیه می کند استراتژی موثر برای تشخیص و درمان باید در عرض ۶ ماه پس از شروع علائم ایجاد شود.
پزشکان به علائم بالینی فرد نگاه می کنند و شدت و زمان وقوع علائم را می پرسند. آنها همچنین معاینه فیزیکی را برای بررسی هر گونه تورم، محدودیت های عملکردی یا تغییر شکل انجام خواهند داد.
آنها ممکن است برخی از آزمایشات زیر را توصیه کنند :
آزمایش خون
سرعت رسوب گلبول قرمز (ESR یا میزان SED) : این آزمون سطح التهاب در بدن را ارزیابی می کند. اگر گلبول های قرمز خون به سرعت رسوب کنند، سطح التهاب زیاد است. این آزمون برای آرتریت روماتوئید خاص نیست و یک آزمایش مفید برای سایر شرایط التهابی یا عفونت است.
پروتئین واکنش C یا CRP : کبد CRP تولید می کند. سطح بالای CRP نشان می دهد که التهاب در بدن وجود دارد. این آزمون برای روماتیسم مفصلی خاص نیست و CRP می تواند در سایر شرایط التهابی یا عفونت رخ دهد.
آنمی : بسیاری از افراد مبتلا به RA مبتلا به کم خونی هستند. کم خونی زمانی اتفاق می افتد که گلبول های قرمز در خون کاهش یابد. گلبول های قرمز خون اکسیژن را به بافت ها و اندام های بدن منتقل می کنند.
عامل روماتوئید : اگر آنتی بادی شناخته شده به عنوان فاکتور روماتوئید در خون موجود باشد، می تواند نشان دهنده وجود RA باشد. با این حال، هیچکدام از افراد مبتلا به RA برای این عامل مثبت نیستند.
اسکن تصویربرداری و اشعه ایکس
اشعه ایکس یا MRI مفصل می تواند به پزشک کمک کند که نوع التهاب را تشخیص دهد و در طول زمان مانع پیشرفت RA شود.
معیارهای تشخیصی
در سال ۲۰۱۰، کالج روماتولوژی آمریکا معیارهای زیر برای تشخیص RA را پیشنهاد کرد:
- تورم در حداقل یک مفصل وجود دارد و علت دیگری ندارد
- نتایج حداقل یک آزمایش خون نشان دهنده حضور RA است
- نشانه ها حداقل ۶ هفته ادامه یابد
شرایط با علائم مشابه
پزشک باید RA را از شرایط دیگر با نشانه های مشابه تشخیص دهد مانند:
- نقرس
- استئوآرتریت
- لوپوس
- آرتریت پسوریازیس
درمان روماتیسم مفصلی
اگر فرد تشخیص داده شود، پزشک او را به یک متخصص روماتولوژیست معرفی می کند و متخصص در مورد گزینه های درمان مشاوره می دهد.
در حال حاضر درمان قطعی برای RA وجود ندارد، اما درمان می تواند به شما در کنترل موارد زیر کمک کند :
- التهاب را کاهش دهید
- تسکین درد
- به حداقل رساندن هر گونه کاهش عملکرد، آسیب مفصلی یا تغییر شکل
- کم کردن سرعت یا جلوگیری از آسیب به مفاصل
گزینه ها عبارتند از دارو درمانی، فیزیوتراپی، کار درمانی، مشاوره و جراحی.
دارو درمانی
برخی از داروها می توانند به کاهش علائم و کاهش پیشرفت بیماری کمک کنند.
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) : این داروها بدون نسخه در دسترس هستند. مصرف طولانی مدت و دوزهای بالا می تواند منجر به عوارض جانبی مانند کبودی، زخم معده، فشار خون بالا و مشکلات کلیوی و کبدی شود.
کورتیکواستروئیدها : این داروها درد و التهاب را کاهش می دهند و ممکن است در کاهش آسیب های مفصلی نقش داشته باشند اما نمی توانند RA را درمان کنند. اگر NSAID ها کار نکنند، پزشک ممکن است کورتون را به داخل مفصل تزریق کند. درمان معمولا سریع اما اثر متغیر است. بسته به شدت علائم، اثرات ممکن است چند هفته یا چند ماه طول بکشد.
کورتیکواستروئیدها می توانند به علائم حاد یا زخم های کوتاه مدت کمک کنند. مصرف طولانی مدت کورتیکواستروئیدها می تواند عوارض جانبی جدی داشته باشد که شامل آب مروارید، پوکی استخوان، گلوکوم، دیابت و چاقی است.
داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs) : این داروها می توانند پیشرفت RA را آهسته دهند و از طریق مداخله در سیستم ایمنی، آسیب دائمی به مفاصل و دیگر بافت ها را از بین ببرند. فرد معمولا DMARD را در طول زندگی دریافت می کند.
اگر فرد در مراحل اولیه از این داروها استفاده کند بهتر است اما می تواند ۴ تا ۶ ماه طول بکشد تا مزایای کامل را تجربه کند.
نمونه هایی از این داروها عبارتند از لفلونامید، متوترکسات، سولفاسالازین، مینوسیکلین و هیدروکسی کلروکین.
عوارض جانبی می تواند شامل آسیب کبدی و مشکلات مربوط به ایمنی مانند سرکوب مغز استخوان و همچنین افزایش خطر ابتلا به عفونتهای شدید ریه باشد.
مهار کننده فاکتور نکروز توموری آلفا (مهار کننده های TNF – آلفا) : بدن انسان فاکتور نکروز تومور را تولید می کند (TNF-alpha) که یک ماده التهابی است. مهار کننده های TNF-alpha از التهاب جلوگیری می کنند و می توانند درد، سفتی صبحگاهی و تورم را کاهش دهند. معمولا ۲ هفته پس از شروع درمان افراد بهبود می یابند.
نمونه هایی از جمله اینفلکسی ماب و آدالی موماب.
عوارض جانبی احتمالی عبارتند از:
- خطر ابتلا به عفونت
- اختلالات خونی
- نارسایی احتقانی قلب
- دمیلینه شدن
- لنفوم
کار درمانی
کار درمانگر می تواند به فرد کمک کند تا روش های جدید و موثر برای انجام کارهای روزانه را یاد بگیرد. این نکته می تواند فشار به مفاصل دردناک را به حداقل برساند.
عمل جراحی
اگر دارو و فیزیوتراپی به شما کمک نمی کند، پزشک ممکن است عمل جراحی را برای موارد زیر توصیه کند:
- تعمیر مفاصل آسیب دیده
- تصحیح ناهنجاری ها
- کاهش درد
روش های زیر امکان پذیر هستند :
آرتروپلاستی : در جراحی تعویض کامل مفصل، جراح قطعات آسیب دیده را حذف می کند و یک پروتز فلزی و پلاستیکی یا مفصل مصنوعی را وارد می کند.
تعمیر تاندون : اگر تاندون در اطراف مفصل پاره شود، جراحی ممکن است به آنها کمک کند.
سینووکتومی : این روش شامل حذف سینوویوم است اگر ملتهب شده و درد ایجاد می کند.
آرترودز یا خشک کردن مفاصل : جراح یک استخوان یا مفصل را برای کاهش درد و ترمیم یا تثبیت مفصل به هم جوش می دهد.
درمان های خانگی روماتیسم مفصلی
تعدادی از استراتژی ها می توانند به مدیریت آرتریت روماتوئید کمک کنند.
استراحت :
هنگامی که بیماری عود می کند، فرد باید تا حد امکان استراحت کند.
ورزش :
در طول زمان بهبودی، وقتی علائم خفیف است، فرد باید به طور منظم ورزش کند تا سلامت عمومی و تحرک عضلات اطراف مفصل را افزایش دهد.
بهترین تمرینات آنهایی است که مفاصل را تحت فشار قرار ندهند مانند شنا.
رژیم غذایی :
یک رژیم غذایی متنوع با مقدار زیادی میوه و سبزی تازه می تواند به فرد کمک کند تا احساس خوب و وزن سالم داشته باشد.
اعمال حرارت یا سرما :
عضلات تحت فشار و دردناک می توانند از کاربرد گرما بهره مند شوند :
- گرفتن حمام گرم ۱۵ دقیقه ای
- استفاده از یک بسته گرم یا یک پد الکتریکی گرم
سرما درمانی می تواند درد ناخوشایند و اسپاسم عضلانی را کاهش دهد اما افرادی که دارای گردش خون ضعیف یا بیحسی هستند نباید از سرما درمانی استفاده کنند :
- بسته های سرد یا یخ در یک پارچه (هرگز نباید یخ را مستقیما روی پوست قرار داد)
- قرار دادن مفصل متورم در آب سرد
برخی ممکن است ترجیح دهند هر دو را انجام دهند :
- مفاصل را در آب گرم به مدت چند دقیقه قرار دهید سپس آنها را ۱ دقیقه در آب سرد بگذارید.
- تقریبا نیم ساعت تکرار کنید.
- پروسه را با آب گرم پایان دهید.
آرامش
پیدا کردن راه هایی برای کاهش استرس ذهنی ممکن است به کنترل درد کمک کند. نمونه هایی از جمله تصاویر هدایت شده، تنفس عمیق و ریلکسیشن عضلات.
منبع : medicalnewstoday.com | ترجمه اختصاصی کافه پزشکی