تنگی کانال نخاعی چیست ؟ انواع، علل، علائم و درمان | کافه پزشکی

تنگی کانال نخاعی شرایطی است که در آن فضای درون ستون فقرات شما باریک می شود و بر اعصابی که از کانال نخاعی عبور می کنند، فشار وارد می کند. این وضعیت بیشتر در ناحیه کمر و گردن رخ می دهد. برخی از افراد ممکن است علامتی نداشته باشند. برخی دیگر ممکن است درد، سوزن سوزن شدن، بی حسی و ضعف عضلات را تجربه کنند. علائم می توانند با گذشت زمان بدتر شوند.

تنگی کانال نخاعی بیشتر در اثر تغییرات ستون فقرات مربوط به آرتروز ایجاد می شود. در موارد شدید، پزشکان ممکن است برای ایجاد فضای اضافی برای نخاع یا اعصاب، جراحی را توصیه کنند. همراه کافه پزشکی باشید

انواع تنگی کانال نخاعی

انواع تنگی کانال نخاعی با توجه به محل وقوع طبقه بندی می شوند. داشتن بیش از یک نوع امکان پذیر است. دو نوع اصلی عبارتند از:

تنگی کانال نخاعی گردن: در این شرایط، باریک شدن در بخش گردنی ستون فقرات شما رخ می دهد.

تنگی کانال نخاعی کمر: در این شرایط، باریک شدن در بخش تحتانی ستون فقرات شما رخ می دهد. این نوع شایع ترین شکل تنگی نخاع است.

علائم تنگی کانال نخاعی

بسیاری از افراد شواهدی از تنگی نخاع در MRI یا CT دارند اما ممکن است علامتی نداشته باشند. علائم اغلب به تدریج شروع می شوند و با گذشت زمان بدتر می شوند. علائم بسته به محل تنگی و اینکه اعصاب در چه شرایطی قرار دارند متفاوت است.

در گردن (ستون فقرات گردنی)

• سوزن سوزن شدن یک دست، بازو یا پا
• ضعف در یک دست، بازو یا پا
• مشکلات در راه رفتن و تعادل
• گردن درد
• در موارد شدید، اختلال عملکرد روده یا مثانه (تکرر و بی اختیاری ادرار)

در قسمت تحتانی کمر (ستون فقرات کمری)

• بی حسی یا سوزن سوزن شدن پا
• ضعف پا
• درد یا گرفتگی در یک یا هر دو پا هنگام ایستادن به مدت طولانی یا هنگام راه رفتن که معمولاً هنگام خم شدن به جلو یا نشستن بهبود می یابد
• کمردرد

علل تنگی کانال نخاعی

ستون فقرات از گردن تا قسمت تحتانی کمر شما کشیده شده است. استخوان های ستون فقرات یک کانال را تشکیل می دهند که از نخاع (اعصاب) شما محافظت می کند.

برخی از افراد با کانال کوچک و باریک متولد می شوند اما بیشتر موارد بر اثر اتفاق یا رویدادی ایجاد می شوند. علل تنگی کانال نخاع ممکن است شامل موارد زیر باشند:

رشد بیش از حد استخوان: صدمه ناشی از استئوآرتریت بر روی استخوان های ستون فقرات شما می تواند باعث ایجاد اسپورهای استخوانی شود که می تواند در کانال نخاعی رشد کند. بیماری پاژه نیز می تواند باعث رشد استخوان در ستون فقرات شود.

فتق دیسک: لایه های نرم که به عنوان کمک فنر بین مهره های شما عمل می کنند، با افزایش سن خشک می شوند. ترک در قسمت بیرونی دیسک ممکن است باعث شود که برخی قسمت های نرم داخلی بیرون زده و روی نخاع یا اعصاب فشار وارد کند.

ضخیم شدن رباط ها: رباط هایی که به نگه داشتن استخوان های ستون فقرات شما کمک می کنند می توانند به مرور زمان سفت و ضخیم شوند. برآمدگی این رباط های ضخیم شده می تواند به داخل کانال ستون فقرات وارد شود.

تومورها: رشد غیرطبیعی سلولها می تواند در داخل نخاع شکل بگیرد. این موارد در تصویربرداری ستون فقرات با MRI یا CT قابل شناسایی هستند.

صدمات نخاعی: حوادث رانندگی و سایر صدمات می تواند باعث جابجایی یا شکستگی یک یا چند مهره شود. استخوان جابجا شده ممکن است به محتویات کانال ستون فقرات آسیب برساند. ورم بافت مجاور بلافاصله پس از عمل جراحی کمر نیز می تواند به نخاع یا اعصاب فشار وارد کند.

عوامل خطر ابتلا به تنگی کانال نخاعی

بیشتر افراد مبتلا به تنگی نخاع در سنین بالای ۵۰ سال هستند. اگرچه تغییرات دژنراتیو باعث ایجاد تنگی نخاع در افراد جوان تر می شود اما علل دیگری مانند تروما، ناهنجاری مادرزادی ستون فقرات مانند اسکولیوز و بیماری های ژنتیکی نیز تاثیر به سزایی دارند. تصویربرداری ستون فقرات می تواند این علل را مشخص کند.

عوارض تنگی کانال نخاعی

به ندرت، تنگی نخاعی درمان نشده ممکن است پیشرفت کند و باعث موارد زیر شود:

• بی حسی
• ضعف
• مشکلات تعادل
• فلجی

تشخیص تنگی کانال نخاعی

برای تشخیص تنگی نخاع، پزشک ممکن است از شما در مورد علائم سؤال کند. وی همچنین در مورد سابقه پزشکی شما صحبت کرده و معاینه جسمی انجام می دهد. او ممکن است چندین آزمایش تصویربرداری را انجام دهد تا به شما در تشخیص علت علائم کمک کند.

تست های تصویربرداری

این آزمایش ها ممکن است شامل موارد زیر باشند:

اشعه ایکس: اشعه ایکس می تواند تغییرات استخوانی مانند چرخش استخوان ها را نشان دهد.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): این روش از یک آهنربا و امواج رادیویی قدرتمند برای تولید تصاویر مقطعی از ستون فقرات شما استفاده می کند. این آزمایش می تواند آسیب دیسک ها و رباط های شما و همچنین وجود تومورها را تشخیص دهد. مهم تر از همه، این امر می تواند نشان دهد که اعصاب نخاع تحت فشار قرار دارد.

سی تی میلوگرام: اگر نمی توانید MRI داشته باشید، پزشک شما ممکن است توموگرافی کامپیوتری (CT) را درخواست کند. در این روش تصاویر پرتوی ایکس را از زوایای مختلفی تهیه می کنند تا تصاویر دقیق و مقطعی از بدن شما تهیه شود. در سی تی میلوگرام، تصویربرداری پس از تزریق رنگ کنتراست انجام می شود. این رنگ، طناب نخاعی و اعصاب را مشخص می کند و می تواند فتق دیسک و تومورها را آشکار کند.

درمان تنگی کانال نخاعی

درمان به ناحیه درگیر و شدت علائم شما بستگی دارد.

با پزشک خود در مورد درمانی که برای وضعیت شما مناسب است صحبت کنید. اگر علائم شما خفیف است و یا در حال حاضر درگیر آنها نیستید، پزشک ممکن است با قرارهای منظم، وضعیت شما را کنترل کند. او ممکن است نکاتی درباره مراقبت از شما ارائه دهد که می توانید در خانه انجام دهید. اگر اینها کمکی نکنند، ممکن است او دارو درمانی یا فیزیوتراپی را توصیه کند و در آخر ممکن است جراحی گزینه درمانی باشد.

دارو درمانی

پزشک ممکن است موارد زیر را تجویز کند:

مسکن ها: داروهای ضد درد مانند ایبوپروفن، ناپروکسن و استامینوفن ممکن است به طور موقت برای کاهش درد استفاده شوند. آنها معمولا فقط برای مدت کوتاهی توصیه می شوند زیرا شواهدی اندک در مورد سودمندی استفاده طولانی مدت وجود دارد.

داروهای ضد افسردگی: دوزهای شبانه داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای مانند آمی تریپتیلین می توانند به کاهش درد مزمن کمک کنند.

داروهای ضد تشنج: برخی از داروهای ضد تشنج مانند گاباپنتین و پرگابالین برای کاهش درد ناشی از اعصاب آسیب دیده استفاده می شوند.

داروهای مخدری: داروهایی که حاوی کدئین هستند مانند اکسی کودون و هیدروکودون، ممکن است برای تسکین کوتاه مدت درد مفید باشند. این داروها ممکن است با احتیاط برای درمان طولانی مدت نیز در نظر گرفته شوند اما خطر عوارض جانبی جدی از جمله ایجاد عادت را به همراه دارند.

فیزیوتراپی

افرادی که تنگی نخاع دارند، در تلاش برای کاهش درد فعالیت خود را کاهش می دهند اما این کاهش فعالبت می تواند به ضعف عضلات منجر شود. فیزیوتراپیست می تواند تمریناتی را به شما یاد دهد که با آنها بتوانید:

• قدرت و استقامت خود را افزایش دهید
• انعطاف پذیری و پایداری ستون فقرات را حفظ کنید
• تعادل خود را بهبود بخشید

تزریق استروئید

ممکن است ریشه های عصبی در نقاطی دچار تحریک و تورم شوند. در حالی که تزریق داروی استروئیدی (کورتیکواستروئید) به فضای اطراف تحریک باعث رفع تنگی نمی شود اما می تواند به کاهش التهاب و تسکین بخشی از درد کمک کند.

تزریق استروئید برای همه موثر نیست و تزریق مکرر استروئید می تواند استخوان های اطراف و بافت همبند را تضعیف کند؛ بنابراین شما فقط می توانید چندین بار در سال این داروها را دریافت کنید.

روش رفع فشار

در این روش از ابزارهای سوزنی مانند برای خارج کردن بخشی از رباط ضخیم شده در قسمت پشت ستون فقرات استفاده می شود تا فضای کانال ستون فقرات افزایش یابد و ضعف ریشه عصبی از بین برود.

این روش به روش کاهش فشار کمری تحت هدایت تصویر از راه پوست (PILD) معروف است.

از آنجا که PILD بدون بیهوشی عمومی انجام می شود، ممکن است گزینه ای برای برخی از افراد با خطرات جراحی بالا باشد.

عمل جراحی

اگر سایر روش های درمانی به شما کمک نکرده اند ممکن است جراحی در نظر گرفته شود. اهداف جراحی شامل کاهش فشار بر نخاع یا ریشه های عصبی با ایجاد فضای بیشتر در کانال نخاعی است. جراحی برای فشرده سازی ناحیه تنگی قطعی ترین روش برای رفع علائم تنگی کانال است.

تحقیقات نشان می دهد که جراحی های ستون فقرات در صورت انجام توسط جراحان با تجربه منجر به عوارض کمتری می شوند.

نمونه هایی از روش های جراحی برای درمان تنگی کانال نخاع عبارتند از:

لامینکتومی: در این روش قسمت پشت (لامینا) مهره آسیب دیده را برمی دارند. لامینکتومی بعضاً عمل جراحی رفع فشار نامیده می شود زیرا با ایجاد فضای بیشتر در اطراف، فشار بر اعصاب را کاهش می دهد.

لامینوتومی: مثل روش قبلی است؛ با این تفاوت که تنها بخشی از لامینا را برمی دارند.

لامینوپلاستی: این روش فقط روی مهره های گردن (ستون فقرات گردنی) انجام می شود و با ایجاد لولا بر روی لامینا، فضای داخل کانال ستون فقرات را باز می کند.

جراحی با حداقل تهاجم: این روش استخوان یا لامینا را به روشی برمی دارد که باعث کاهش آسیب به بافت سالم اطراف می شود. این امر نیاز به انجام جوش استخوانی را کمتر می کند.

در حالی که جوش استخوانی روش مفیدی برای تثبیت ستون فقرات و کاهش درد هستند اما با اجتناب از آنها می توانید خطرات احتمالی مانند درد بعد از جراحی و التهاب و بیماری را در بخش های مجاور ستون فقرات کاهش دهید.

در بیشتر موارد، این اقدامات به کاهش علائم تنگی کانال کمک می کند اما برخی از علائم در افراد باقی مانده و یا بعد از عمل بدتر می شوند. سایر خطرات جراحی شامل عفونت، پارگی غشای پوشاننده نخاع، لخته شدن خون در ورید پا و زوال عصبی هستند.

درمان های احتمالی آینده

آزمایش های بالینی برای بررسی استفاده از سلول های بنیادی در درمان این بیماری در حال انجام است؛ رویکردی که بعضا به عنوان درمان رژنراتیو خوانده می شود. آزمایش های پزشکی ژنومی نیز در حال انجام است که می تواند منجر به درمان های جدید ژنی برای تنگی کانال شود.

درمان جایگزین

روش های درمانی جایگزین ممکن است با درمان های معمولی برای کمک به مقابله با درد تنگی نخاعی استفاده شود. مثالها عبارتند از:

• ماساژ درمانی
• درمان کایروپراکتیک
• طب سوزنی

اگر به این گزینه های درمانی علاقه دارید با پزشک خود صحبت کنید.

منبع : mayoclinic.org | ترجمه اختصاصی کافه پزشکی