بررسی اختلال اضطراب اجتماعی یا جمعیت هراسی Social Anxiety Disorder | کافه پزشکی

اختلال اضطراب اجتماعی Social Anxiety Disorder که قبلا به عنوان فوبیای اجتماعی Social Phobia نامیده می شد، یک اختلال اضطرابی است که با اضطراب فراگیر و خودآگاهی بیش از حد در مورد شرایط اجتماعی روزمره مشخص می شود. افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی دچار ترس مداوم، شدید و مزمن از دیده شدن، مورد قضاوت قرار گرفتن و تحقیر شدن توسط دیگران هستند.

ترس آنها ممکن است چنان شدید باشد که با کا، مدرسه یا فعالیت های دیگر مداخله کند. در حالی که بسیاری از افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی متوجه می شوند که ترس آنها ممکن است غیر منطقی باشد ولی آنها نمی توانند بر این ترس غلبه کنند. علاوه بر این، اغلب آنها احساس عزت نفس پایینی دارند و افسردگی را بیشتر تجربه می کنند. همراه کافه پزشکی باشید

اختلال اضطراب اجتماعی می تواند تنها به یک نوع وضعیت محدود شود مانند ترس از صحبت در جامعه. اگر درمان نشود، ترس می تواند عواقب شدید داشته باشد. به عنوان مثال، ممکن است افراد را از رفتن به محل کار یا مدرسه منع کند.

علائم فیزیکی که اغلب همراه با استرس شدید اختلال اضطراب اجتماعی هستند شامل سرخ شدن، عرق کردن، لرزش، حالت تهوع و مشکل در صحبت کردن است. از آنجا که این نشانه های قابل رویت باعث افزایش ترس می شوند، خودشان می توانند ترس بیشتری ایجاد کنند و یک چرخه معیوب ایجاد می شود.

اختلال اضطراب اجتماعی اغلب در خانواده ها اتفاق می افتد و ممکن است همراه با افسردگی یا سایر اختلالات اضطرابی مانند اختلال هراس یا اختلال وسواس فکری عملی باشد. برخی از افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی به صورت خودسرانه الکل یا داروهای دیگر مصرف می کنند که می تواند منجر به اعتیاد شود.

حدود ۷ درصد از جمعیت ایالات متحده در یک دوره ۱۲ ماهه تخمین زده شده است که اختلال اضطراب اجتماعی را داشته اند. اختلال اضطراب اجتماعی دو برابر بیشتر از زنان در مردان اتفاق می افتد. این اختلال معمولا در دوران کودکی یا در دوران نوجوانی شروع می شود و به ندرت افراد پس از ۲۵ سالگی مبتلا می شود.

علائم اختلال اضطراب اجتماعی

تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی تنها در صورتی اتفاق می افتد که این اجتناب و ترس بر عملکرد روزانه، شغلی و زندگی اجتماعی تاثیر گذار باشد. DSM5 معیارهای زیر را برای تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی توصیه می کند:

• فرد از یک یا چند موقعیت اجتماعی ترس دارد. مثال ها عبارتند از ملاقات با افراد نا آشنا و یا سخنرانی در مقابل دیگر افراد.
• فرد به نحوی رفتار می کند که موجب خجالت یا ارزیابی منفی می شود.
• فرد در معرض شرایط اجتماعی تقریبا همیشه دچار اضطراب شدید می شود.
• ترس یا اضطراب ماندگار است و معمولا شش ماه یا بیشتر طول می کشد.
• اضطراب یا ناراحتی به طور قابل ملاحظه ای با عملکرد اجتماعی، تحصیلی یا شغلی شخص مداخله می کند.

نشانه های فیزیکی اختلال اضطراب اجتماعی عبارتند از:

• عرق کردن، لرزش، ضربان قلب سریع یا احساس خستگی ذهنی
• تهوع یا ناراحتی معده

علل اختلال اضطراب اجتماعی

در حالی که پژوهش های بیشتری برای درک بهتر علل اختلال اضطراب اجتماعی در حال انجام است، برخی تحقیقات درگیر بودن ساختار کوچکی از مغز به نام آمیگدال را نشان می دهند. اعتقاد بر این است که آمیگدال یک پایگاه مرکزی در مغز است که پاسخ های ترس را کنترل می کند.

اختلال اضطراب اجتماعی قابل انتقال است. در واقع، بستگان درجه اول شانس دو تا شش برابر بیشتر برای دریافت اختلال اضطراب اجتماعی را دارند. تحقیقات موسسه ملی بهداشت روان آمریکا (NIMH) محل ژنی را در موش شناسایی کرده اند که بر ترس های دریافتی تاثیر می گذارد. محققان در حال بررسی تأثیر محیط زیست بر توسعه اضطراب اجتماعی هستند. بدرفتاری در دوران کودکی افراد جزو عوامل خطر برای اختلال اضطراب اجتماعی است.

درمان اختلال اضطراب اجتماعی

اختلال اضطراب اجتماعی اغلب با دو روش درمان می شود: روان درمانی و دارو درمانی.

روان درمانی

رفتار درمانی شناختی (CBT) نوعی از روان درمانی است که در درمان اضطراب اجتماعی شدید، بسیار موثر است. هدف اصلی CBT و درمان رفتاری کاهش اضطراب با حذف باورها یا رفتارهایی است که به ایجاد اضطراب کمک می کنند.

یک عنصر کلیدی CBT برای درمان اضطراب، قرار گرفتن در معرض شرایطی است که در آن، افراد با چیزهایی که از آن می ترسند مقابله می کنند. فرایند قرار گرفتن در معرض عموما سه مرحله دارد. اول، فرد در وضعیت ترسناک قرار می گیرد. گام دوم این است که ضریب اطمینان را افزایش دهیم تا فرد بتواند اعتماد به نفس رد کردن یا انتقاد از این شرایط را داشته باشد. گام سوم شامل آموزش تکنیک های خاص برای مقابله با ترس فرد است. در این مرحله از مردم خواسته می شود بدترین ترس خود را تصور کنند و تشویق شوند تا پاسخ های سازنده ای به این ترس ایجاد کنند. این مراحل اغلب با آموزش مدیریت اضطراب همراه هستند. برای مثال، تدریس تکنیک های خاص مانند تنفس عمیق برای کنترل اضطراب انجام می شود.

درمان با CBT هیچ عوارض جانبی دیگری ندارند اما درمانگر باید تکنیک های مناسبی را برای آن به کار بگیرد. CBT یا درمان رفتاری به طور کلی حدود ۱۲ هفته طول می کشد. درمان حمایتی، مانند گروه درمانی، زوج درمانی و یا خانواده درمانی می تواند برای آموزش دیگران در مورد اختلال مفید باشد. 

دارو درمانی

داروهای مناسب و موثر نیز ممکن است به همراه روان درمانی در درمان نقش داشته باشند. داروها شامل داروهای ضد افسردگی مانند مهارکننده های بازجذب سروتونین (SSRI) و مهارکننده های مونوآمین اکسیداز (MAOIs) و همچنین داروهای شناخته شده به عنوان بنزودیازپین با قدرت بالا هستند. بتابلاکرها در بعضی از افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی به کاهش ضربان قلب و علائم فیزیکی اضطراب کمک می کند.

مهم است درک کنیم که درمان برای اختلال اضطراب اجتماعی فورا جواب نمی دهد. درمان باید متناسب با نیازهای هر فرد باشد. گاهی اوقات لازم است که تعدیلاتی در طرح درمان انجام شود زیرا بیماران به طور متفاوت به درمان پاسخ می دهند.

منبع : psychologytoday.com | ترجمه اختصاصی کافه پزشکی