اختلال کمبود توجه – بیش فعالی یا Attention Deficit Hyperactivity Disorder | کافه پزشکی

اختلال کمبود توجه – بیش فعالی (شناخته شده به عنوان اختلال کمبود توجه یا ADD) یک اختلال عصبی رفتاری است که با علائم اصلی بی توجهی، ناراحتی و تحریک پذیری مشخص می شود.

به نظر می رسد ADHD شایع ترین اختلال روانی در دوران کودکی است و تخمین شیوع آن در کودکان بین ۵ تا ۱۱ درصد است. برای برخی از این کودکان دشوار است که بر روی کارهای مدرسه یا سایر کارها تمرکز داشته باشند و اغلب به دنبال خیال و حیله گری هستند. ممکن است برای هر دو مجموعه کودکان و بزرگسالان علائم مشترک وجود داشته باشد به همین دلیل معمولا به عنوان نوع ترکیبی ADHD نامیده می شود. عملکرد اجرایی (برنامه ریزی، تنظیم عاطفه و تصمیم گیری) همواره تحت تاثیر قرار می گیرد. همراه کافه پزشکی باشید

اگر چه دهه ها در فهرست راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) آمده است، ADHD همچنان بحث برانگیز است. آیا این یک اختلال واقعی است یا به سادگی مجموعه ای از رفتارهای طبیعی است که در جهان امروز تحمل نمی شود؟ حتی در میان کسانی که اختلال را قبول می کنند، نظریه های رقابتی وجود دارد در مورد آنچه که نشانه های آن را می سازد.

تا همین اواخر، ADHD یک اختلال دوران کودکی بود که افراد در نهایت از آن خارج شدند در حالی که شواهد هنوز نشان می دهد که ۵۰ درصد از کودکان مبتلا به ADHD به نظر می رسد شرایط را از بین ببرند ولی بسیاری دیگر نه . حدود ۴ درصد از بزرگسالان در ایالات متحده با ADHD تشخیص داده نشده اند. حتی در میان کودکان که شرایط را از بین می برند، تاخیرهای رشد و شکست های تحصیلی ممکن است مشکلات یادگیری پایدار را ایجاد کنند.

مدیریت کار و مدرسه می تواند یک مشکل برای افراد مبتلا به ADHD باشد. خوشبختانه، آنها می توانند مهارت های مقابله ای را برای خلاص شدن از نقاط ضعف خود استفاده کنند ، همانطور که بسیاری از افراد موفق با ADHD قبلا انجام داده اند.

علائم اختلال کمبود توجه – بیش فعالی

با توجه به شخصیت فازی اختلال، علائم ADHD همیشه مشخص نیست. از آنجایی که هر کس اختلال را در زمان مختص به خود تجربه می کند، علائم فرد باید مستمر باشد تا به لحاظ تشخیصی مرتبط باشد. برای کودکان، علائم آنها نیز باید غیر معمول باشند، زیرا بعضی از علائم ممکن است به سادگی رفتار معمولی برای گروه سنی خود نشان دهند.

علائم و نشانه های ADHD نیز باید به طور قابل توجهی در عملکرد مدرسه، در محل کار و یا در خانه ایجاد شود. برای بزرگسالانی که با ADHD تشخیص داده می شوند، باید بعضی از این علائم را قبل از ۱۲ سالگی داشته باشند.

علائم ADHD به دو دسته مجزای کمبود توجه و بیش فعالی تبدیل می شوند. افرادی که علائم آنها به کمبود توجه محدود می شود، تمایل ندارند که آنها را به عنوان مخرب تشخیص دهید و به این ترتیب احتمال بیشتری برای تشخیص ندارند.

علائم کمبود توجه

• دشواری حفظ توجه، سازماندهی وظایف یا تنظیم ابزار مورد نیاز برای یک کار
• به راحتی توسط مناظر و صداهای ناخوشایند پریشان می شوند
• به جزئیات توجه نمی کند و یا به دقت دستورالعمل ها را دنبال می کند
• اشتباهات در کار، مدرسه یا فعالیت های دیگر 
• نمیتواند مدرسه، پروژه ها یا کارهای خانگی را به پایان برساند
• چیزها را فراموش می کند
• به نظر نمی رسد که هنگام صحبت به طور مستقیم گوش دهد و به نظر می رسد در حال غرق شدن است.

علائم بیش فعالی 

• در حالی که نشسته دست یا پای خود را خم می کند.
• قادر به ماندن و یا بی سر و صدا بودن نیست.
• ممکن است کودکان کوچک به طور مداوم حرکت و پرش داشته باشند
• ممکن است اغلب از احساس “بی قرار” [برای بزرگسالان] شکایت کند.
• حرف زدن بیش از حد در زمان نامناسب 
• پاسخ ها را قبل از اینکه سوالات تکمیل شوند، می دهند
• مشکل در گرفتن نوبت یا انتظار

علل اختلال کمبود توجه – بیش فعالی

علل ADHD روشن نیست. همانند دیگر اختلالات روانی و اختلالات رفتاری، ژن ها احتمالا نقش مهمی ایفا می کنند، اما تحقیقات اخیر نیز نشان می دهد که قرار گرفتن در معرض مواد سمی محیطی مانند آفت کش ها یا سرب، و همچنین بو کشیدن سیگار قبل از تولد یا مصرف الکل. بنا بر اعتقاد مردمی، خوردن شکر بیش از حد باعث بیش فعالی می شود که این وضعیت در تحقیقات بررسی نشده است.

سبک های والدین و استراتژی ها می توانند بر توانایی های خود تنظیم کننده کودکان تأثیر بگذارند. 

درمان اختلال کمبود توجه – بیش فعالی

درمان طبی و درمان رفتاری هر دو به طور گسترده ای برای درمان ADHD استفاده می شود. بیمارانی که درمان های رفتاری دریافت می کنند اغلب در نهایت نیاز به داروی کمتری دارند، اما چندین مطالعه تاثیر گذار نتیجه گرفته اند که دو روش درمان می توانند در کنار هم کار کنند.

داروهایی که اغلب برای درمان ADHD استفاده می کنند، محرک هایی مانند ریتالین و آدرال هستند. غیر محرک ها مانند استراترا یا کلاس های خاصی از داروهای ضد افسردگی می توانند برای افرادی که به محرک ها پاسخ نمی دهند یا نمی توانند تحمل کنند مفید باشد. برای هر دارو مصرفی مهم است که دوز مناسب را دریافت کنید چون داروهای ADHD و بویژه محرک ها می تواند شرایط دیگری را که ممکن است همراه با ADHD باشد، از جمله اختلال دوقطبی، اختلال وسواس فکری و اضطراب، بدتر کند.

منبع : psychologytoday.com | ترجمه اختصاصی کافه پزشکی