همه چیز درباره هپاتیت B ؛ عامل مرگ حدود ۸۸۷ هزار نفر در سال | کافه پزشکی
هپاتیت B یا HBV، عفونت کبدی ایجاد شده توسط ویروس هپاتیت B است. این بیماری می تواند حاد یا مزمن باشد و در نهایت منجر به سیروز و سرطان کبد شود. هپاتیت ب یک مشکل عمده جهانی است. در سال ۲۰۱۵ حدود ۸۸۷۰۰۰ نفر در اثر بیماری کبدی ناشی از هپاتیت B جان خود را از دست دادند.
در اکثر بزرگسالان، هپاتیت B یک بیماری کوتاه مدت است که باعث آسیب دائمی کبد نمی شود اما ۲ تا ۶ درصد از افراد آلوده به این ویروس، به یک عفونت مزمن مبتلا می شوند که به طور بالقوه می تواند به سرطان کبد منجر شود. حدود ۹۰ درصد از نوزادان مبتلا به ویروس هپاتیت B، به عفونتی مزمن مبتلا می شوند. هیچ درمانی برای HBV وجود ندارد اما ایمن سازی می تواند از ابتلا به عفونت اولیه جلوگیری کند. داروهای ضد ویروسی می توانند عفونت های مزمن را درمان کنند. همراه کافه پزشکی باشید
هپاتیت B می تواند باعث عفونت و التهاب کبد شود. برخی از افراد هیچ علامتی ندارند، برخی فقط عفونت اولیه را تجربه می کنند اما برخی دیگر به صورت مزمن به عفونت دچار می شوند زیرا ویروس با گذشت زمان به کبد حمله می کند و می تواند منجر به خسارت جبران ناپذیر کبدی شود.
در سال ۲۰۱۴، ۲۹۵۳ مورد به مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) گزارش شده است اما ممکن است تعداد واقعی موارد حاد به ۱۹۲۰۰ مورد رسیده باشد.
آنچه در این پست کافه پزشکی خواهید دید
علل هپاتیت B
هپاتیت B در اثر ورود ویروس هپاتیت B به بدن ایجاد می شود.
ویروس هپاتیت B یا HBV در خون و مایعات بدن یافت می شود. از طریق مایع منی، مایع واژن و خون قابل انتقال است و می تواند در طی زایمان از مادر به نوزاد منتقل شود. اشتراک سوزن و داشتن رابطه جنسی محافظت نشده، خطر را افزایش می دهد.
فرد می تواند بدون آگاهی، شرایط را گسترش دهد زیرا هپاتیت B ممکن است گاهی بدون علامت باشد.
نحوه انتقال هپاتیت B
هپاتیت B از طریق وارد شدن خون، مایع منی یا دیگر مایعات بدن شخص آلوده به بدن شما منتقل می شود. ویروس ممکن است از طریق خراشیدگی موجود در پوست، سوزن مشترک یا تبادل مایعات بدن منتقل شود.
عفونت می تواند از طریق موارد زیر منتقل شود :
- انتقال از مادر آلوده به نوزاد هنگام زایمان
- در طول فعالیت جنسی
- از طریق اشتراک سوزن یا سایر تجهیزات تزریق مواد مخدر
- از طریق تکنیک های خال کوبی نا امن
- به اشتراک گذاشتن موارد بهداشت شخصی مانند تیغ و مسواک
هپاتیت B از طریق غذا یا آب آلوده منتقل نمی شود ؛ بنابراین با شیر مادر، بغل کردن، بوسه، دست دادن، سرفه، عطسه، اشتراک وسایل غذاخوری و نیش حشرات منتقل نمی شود.
با این حال، ویروس می تواند حداقل ۷ روز در خارج از بدن زنده بماند. در این مدت، اگر ویروس وارد بدن شخص دیگری شود که واکسیناسیون نشده است، ایجاد عفونت می کند.
علائم هپاتیت B
بیشتر عفونت ها در دوران نوزادی یا کودکی رخ می دهد. آنها به ندرت تشخیص داده می شوند زیرا ممکن است علائم واضح کمی داشته باشد.
علائم عفونت جدید ممکن است در کودکان زیر ۵ سال و بزرگسالان با سیستم ایمنی سرکوب شده آشکار نباشد. تنها ۳۰ تا ۵۰ درصد افراد ۵ سال به بالا، علائم و نشانه های اولیه را نشان می دهند. علائم اولیه عبارتند از :
- تب
- درد مفاصل
- خستگی
- حالت تهوع
- استفراغ
- از دست دادن اشتها
- درد شکم
- ادرار تیره رنگ
- زردی پوست
علائم حاد از ۶۰ تا ۱۲۰ روز پس از قرار گرفتن در معرض ویروس ظاهر می شود و می تواند از چند هفته تا ۶ ماه ادامه یابد.
فرد مبتلا به عفونت مزمن HBV ممکن است درد شکم، خستگی و درد مفاصل را به صورت مداوم داشته باشد.
تشخیص هپاتیت B
آزمایش خون می تواند عفونت حاد و مزمن HBV را تشخیص دهد.
غربالگری برای افرادی که خطر بیشتر ابتلا به عفونت HBV یا عوارض ناشی از عفونت HBV تشخیص داده نشده دارند، در دسترس است. این افراد شامل موارد زیر هستند :
- نوزادانی که از مادران مبتلا به HBV متولد می شوند
- شریک جنسی آلوده
- افراد فعال از نظر جنسی که به مقاربت محافظت نشده با تعداد زیاد شریک جنسی می پردازند
- مردانی که با دیگر مرد ها رابطه جنسی دارند
- مصرف کنندگان مواد مخدر تزریقی
- کارکنان مراقبت های بهداشتی و ایمنی عمومی که در معرض خطر شغلی هستند مانند کارکنان بیمارستان
- بیماران همودیالیزی
- افراد تحت شیمی درمانی
- سفر به منطقه ای که شیوع این نوع عفونت در آنجا بالاست
- همه زنان در دوران بارداری
اگر یک زن در دوران بارداری مبتلا به HBV باشد، نوزاد باید واکسینه شود و ایمنوگلوبولین هپاتیت B یا HBIG را طی ۱۲ تا ۲۴ ساعت پس از تولد دریافت کند.
درمان هپاتیت B
هیچ درمان اختصاصی یا دارویی خاص برای درمان قطعی عفونت حاد HBV وجود ندارد. مراقبت های حمایتی به علائم شما بستگی دارد.
درمان برای افراد در معرض ویروس
هرکسی که در معرض خون یا مایعات بدن فرد آلوده باشد، می تواند تحت پروتکل “پروفیلاکسی” قرار بگیرد.
این پروتکل شامل واکسیناسیون HBV و HBIG است که بعد از قرار گرفتن در معرض این ویروس و قبل از ایجاد عفونت حاد داده می شود. این پروتکل، عفونتی که رخ داده را درمان نمی کند اما سرعت پیشرفت عفونت حاد را کاهش می دهد.
درمان عفونت مزمن هپاتیت B
برای عفونت مزمن HBV، سازمان بهداشت جهانی (WHO) توصیه می کند که فرد را با داروی ضد ویروسی درمان کنید. البته این یک درمان قطعی نیست اما می تواند مانع از تکثیر ویروس شود و از پیشرفت آن به سمت بیماری پیشرفته کبدی جلوگیری می کند.
فرد مبتلا به عفونت مزمن HBV می تواند به سرعت و بدون هشدار به سیروز یا سرطان کبد مبتلا شود.
افراد مبتلا به عفونت مزمن HBV به ارزیابی پزشکی مداوم و سونوگرافی کبد برای هر ۶ ماه جهت نظارت بر آسیب کبدی یا بدتر شدن بیماری نیاز دارند.
جلوگیری از ابتلا به هپاتیت B
واکسن علیه HBV از سال ۱۹۸۲ در دسترس است. این واکسن، شامل سه تزریق است. تزریق اول بلافاصله پس از تولد، تزریق دوم حداقل ۱ ماه بعد و تزریق سوم حداقل ۸ هفته پس از دوز دوم تجویز می شود.
CDC توصیه می کند که همه کودکان دوز هنگام تولد واکسن HBV را دریافت کنند و دفعات بعدی را بین سن ۶ تا ۱۸ ماهگی تزریق کنند.
سایر افرادی که باید واکسن دریافت کنند عبارتند از :
- کودکان و نوجوانانی که قبلاً واکسینه نشده اند
- همه کارکنان مراقبت های بهداشتی اعم از بیمارستان و کلینیک و غیره
- هر کسی که ممکن است در معرض خون و فرآورده های خونی قرار گیرد
- بیماران دیالیز و دریافت کنندگان پیوند عضو
- ساکنان و کارکنان مراکز اصلاح و تربیت، خانه های نیمه راه و اقامت گاه ها
- افرادی که مواد مخدر تزریق می کنند
- تماس های خانگی و جنسی با افراد مبتلا به عفونت مزمن HBV
- کسانی که شریک جنسی متعدد دارند
- مسافر هایی که به مناظق با شیوع بالا سفر می کنند
مجموعه کامل واکسن باعث افزایش سطح آنتی بادی در بیش از ۹۵ درصد از افرادی که تحت واکسیناسیون قرار گرفته اند، شده است. محافظت واکسن برای حداقل ۲۰ سال موثر است و معمولاً مادام العمر است.
سایر اقدامات پیشگیرانه
- پوشیدن تجهیزات حفاظتی مناسب هنگام کار در مراکز بهداشتی
- عدم اشتراک سوزن در موارد اعتیاد
- پیروی از فعالیت های ایمن جنسی
HBV یک خطر قابل توجه برای کارمندان مراکز بهداشت در سراسر جهان است اما واکسن حفاظت مؤثری را ارائه می دهد.
منبع : medicalnewstoday.com | ترجمه اختصاصی کافه پزشکی