صفر تا صد بیماری پلی میوزیت (Polymyositis) | کافه پزشکی

پلی میوزیت یک بیماری التهابی نادر است که باعث ضعف عضلات در هر دو طرف بدن شما می شود. با ابتلا به این بیماری بالا رفتن از پله ها، بلند شدن از حالت نشسته، بلند کردن اجسام یا رسیدن به سربالایی برای شما دشوار می شود.

پلی میوزیت بیشتر در بزرگسالی و در دهه های سوم، چهارم یا پنجم زندگی دیده می دهد. در سیاه پوستان بیشتر از سفید پوستان شایع است و زنان بیشتر از مردان به آن مبتلا می شوند. علائم و نشانه ها معمولا طی چند هفته یا چند ماه به تدریج بروز می کنند. در حالی که درمانی برای پلی میوزیت وجود ندارد اما مدیریت بیماری – از دارو درمانی گرفته تا فیزیوتراپی – می تواند قدرت و عملکرد عضلات شما را بهبود بخشد. همراه کافه پزشکی باشید

علائم پلی میوزیت

ضعف عضلانی مرتبط با این بیماری عضلات باسن، ران، شانه ها، بازوها و گردن شما را درگیر می کند. ضعف در هر دو طرف چپ و راست بدن شما تأثیر می گذارد و به تدریج بدتر می شود.

علل پلی میوزیت

علت دقیق ناشناخته است اما این بیماری بسیاری از مشخصات اختلالات خود ایمنی را دارد. در اختلالات خود ایمنی، سیستم ایمنی بدن شما به اشتباه به بافت های خودی بدن حمله می کند.

عوامل خطر ابتلا به پلی میوزیت

در صورت ابتلا به لوپوس، آرتریت روماتوئید، اسکلرودرما یا سندروم شوگرن احتمال ابتلا به این بیماری بیشتر است.

عوارض پلی میوزیت

عوارض احتمالی این بیماری شامل موارد زیر هستند:

مشکلات بلع: اگر ماهیچه های مری شما آسیب دیده باشند، ممکن است در بلع دچار مشکل شوید که به نوبه خود می تواند باعث کاهش وزن و سو تغذیه شود.

پنومونی آسپیراسیون: مشکلات بلع ممکن است باعث شود که شما مواد غذایی یا مایعات از جمله بزاق را به درون ریه های خود وارد کنید (آسپیراسیون) که می تواند منجر به پنومونی شود.

مشکلات تنفسی: اگر ماهیچه های قفسه سینه شما ضعیف شده باشند، ممکن است دچار مشکلات تنفسی مانند تنگی نفس یا در موارد شدید نارسایی تنفسی شوید.

شرایط مرتبط با این بیماری

این بیماری اغلب با سایر شرایط همراه است که ممکن است باعث ایجاد عوارض بیشتر شود. شرایط مرتبط شامل موارد زیر هستند:

پدیده رینود: شرایطی است که انگشتان دست، انگشتان پا، گونه ها، بینی و گوش شما هنگام قرار گرفتن در معرض دمای سرد دچار کمبود خون می شوند.

سایر بیماری های بافت همبند: سایر شرایط مانند لوپوس، آرتریت روماتوئید، اسکلرودرما و سندرم شوگرن در ترکیب با این بیماری ایجاد می شوند.

بیماری های قلب و عروقی: ممکن است پلی میوزیت باعث شود که دیواره های عضلانی قلب شما ملتهب شوند (میوکاردیت). در تعداد کمی از افرادی که به این بیماری مبتلا هستند ممکن است نارسایی احتقانی قلب و آریتمی قلبی ایجاد شود.

بیماری ریوی: وضعیتی به نام بیماری بینابینی ریه ممکن است همراه با پلی میوزیت ایجاد شود. بیماری بینابینی به گروهی از اختلالات گفته می شود که باعث ایجاد جای زخم (فیبروز) در بافت ریه می شوند و ریه ها را سفت و غیرعادی می کنند. علائم و نشانه ها شامل سرفه خشک و تنگی نفس هستند.

سرطان: افرادی که به این بیماری مبتلا هستند خطر ابتلا به سرطان را افزایش می دهند.

تشخیص پلی میوزیت

اگر پزشک شما مشکوک به این بیماری است، ممکن است برخی از آزمایش های زیر را پیشنهاد کند:

آزمایش خون: آزمایش خون به پزشک درباره میزان بالای آنزیم های عضلانی اطلاع می دهد که می تواند آسیب ماهیچه ها را نشان دهد. آزمایش خون همچنین می تواند آنتی بادی های خاصی را که همراه با علائم مختلف پلی میوزیت وجود دارند تشخیص دهد؛ این امر می تواند در تعیین بهترین دارو و درمان کمک کند.

الکترومیوگرافی: این آزمایش شامل قرار دادن الکترود سوزنی نازک از طریق پوست به داخل عضله است. فعالیت الکتریکی با انبساط یا انقباض عضله اندازه گیری می شود و تغییر در الگوی فعالیت الکتریکی می تواند بیماری عضلانی را تأیید کند. پزشک می تواند با آزمایش عضلات مختلف، وسعت بیماری را تعیین کند.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): یک اسکنر تصاویر مقطعی از عضلات شما را با استفاده از داده های تولید شده توسط یک میدان مغناطیسی قدرتمند و امواج رادیویی ایجاد می کند. بر خلاف بیوپسی عضلانی، MRI می تواند التهاب در ناحیه بزرگی از عضلات را ارزیابی کند.

بیوپسی عضلات: در طی این آزمایش، یک قطعه کوچک از بافت ماهیچه برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی برداشته می شود. تجزیه و تحلیل ممکن است ناهنجاری ها مانند التهاب، آسیب، پروتئین های خاص یا نقص آنزیم را نشان دهد.

درمان پلی میوزیت

اگرچه درمانی برای این وضعیت وجود ندارد اما مدیریت و کنترل می تواند قدرت و عملکرد عضلات شما را بهبود بخشد.

با این حال مانند بسیاری از شرایط، هیچ رویکرد واحدی بهترین نیست. پزشک شما استراتژی درمانی را بر اساس علائم و چگونگی پاسخ شما به درمان تدوین خواهد کرد.

دارو درمانی

متداول ترین داروهای مورد استفاده در درمان این بیماری عبارتند از:

کورتیکواستروئیدها: داروهایی مانند پردنیزون می توانند در کنترل علائم بسیار مؤثر باشند اما استفاده طولانی مدت از این داروها می تواند عوارض جانبی جدی و گسترده ای داشته باشد؛ به همین دلیل پزشک شما ممکن است به تدریج مقدار دارو را به میزان کمتری کاهش دهد.

داروهای متعادل کننده کورتیکواستروئیدها: این داروها هنگامی که در ترکیب با کورتیکواستروئید مصرف می شوند می توانند دوز و عوارض جانبی احتمالی کورتون ها را کاهش دهند. دو داروی متداول که برای این بیماری استفاده می شوند شامل آزاتیوپرین و متوترکسات هستند. سایر داروهای تجویز شده برای پلی میوزیت شامل مایکوفنولات مفتیل، سیکلوسپورین و تاکرولیموس هستند.

ریتوکسیمب: در مواردی که روش های درمانی اولیه علائم را به طور کامل کنترل نکنند  ریتوکسیمب گزینه انتخابی است. این دارو بیشتر در درمان روماتیسم استفاده می شود.

درمان حمایتی

بسته به شدت علائم، پزشک ممکن است موارد زیر را پیشنهاد کند:

فیزیوتراپی: فیزیوتراپیست می تواند برای حفظ و بهبود قدرت و انعطاف پذیری، تمریناتی را به شما نشان دهد و سطح مناسبی از فعالیت را توصیه کند.

گفتار درمانی: اگر ماهیچه های بلع شما تضعیف شده باشند، گفتار درمانی می تواند به شما در یادگیری نحوه جبران آن تغییرات کمک کند.

ارزیابی رژیم غذایی: در دوره های دیررس این بیماری، جویدن و بلع دشوار تر می شود. متخصص تغذی می تواند برنامه رژیم غذایی مناسب شرایط شما را تعیین کند.

جراحی و سایر موارد

ایمونوگلوبولین داخل وریدی (IVIg) یک محصول خونی خالص است که حاوی آنتی بادی سالم از هزاران اهدا کننده خون است. این آنتی بادی های سالم می توانند جلوی فعالیت آنتی بادی های آسیب دیده را بگیرند. برای ادامه اثرات ممکن است نیاز به درمان IVIg به طور مرتب داشته باشید.

منبع : mayoclinic.org | ترجمه اختصاصی کافه پزشکی