همه چیز درباره سندروم تونل کارپال (CTS) ؛ علائم، علل و درمان | کافه پزشکی

سندروم تونل کارپال یک بیماری دردناک و پیشرونده است که هنگام فشرده شدن عصب مدین مچ دست ایجاد می شود. این بیماری وقتی اتفاق می افتد که عصب متورم شده و یا تاندون ها ملتهب شوند و علائم آن شامل سوزن سوزن شدن، سوزش یا خارش و بی حسی در کف دست و انگشتان به خصوص انگشت شست هستند.

موسسه اختلالات عصبی و سکته آمریکا، سندروم تونل کارپال (CTS) را به عنوان “رایج ترین و شناخته شده ترین نوروپاتی هایی که در آن اعصاب محیطی بدن فشرده می شوند و یا آسیب می بینند” توصیف می کند. همراه کافه پزشکی باشید

CTS بین ۳ تا ۶ درصد از بزرگسالان را در آمریکا تحت تاثیر قرار می دهد. به طور معمول بین سنین ۴۵ تا ۶۴ سالگی ایجاد می شود و شیوع آن با افزایش سن افزایش می یابد. این بیماری می تواند در یک یا هر دو مچ ظاهر شود و در زنان بیشتر از مردان شایع است.

بدون درمان، CTS می تواند تأثیر منفی بر کیفیت زندگی فرد بگذارد. سرانجام، عصب مدین می تواند به شدت آسیب ببیند و ممکن است بی حسی دائمی در انگشتان و همچنین ضعف دائمی در عضلات وجود داشته باشد.

علائم سندروم تونل کارپال

علائم با گذشت زمان به تدریج توسعه می یابد. اولین علامت ها اغلب در طول شب یا هنگام بیدار شدن در صبح ظاهر می شود. ممکن است بیماران هنگام بیدار شدن از خواب درد را تحمل کنند.

سه علامت اصلی مرتبط با CTS عبارتند از:

• درد
• بی حسی
• مور مور شدن

این علائم در انگشت شست و دو انگشت کنار آن و همچنین نیمی از انگشت حلقه بروز می کند. آنها ممکن است تا بقیه دست و جلوی ساعد نیز گسترش یابند.

با پیشرفت شرایط، علائم ممکن است در طول روز ادامه یابد. ممکن است فرد قدرت گرفتن اشیا را از دست داده و نتواند مشت خود را شکل دهد. باز کردن یک بطری نوشابه، کلیک بر روی دکمه ها یا تایپ کردن روی صفحه کلید می تواند به یک مشکل تبدیل شود.

علائم پس از استفاده از دست آسیب دیده ظاهر می شوند یا بدتر می شوند. اگر بازو یا دست برای مدت طولانی در یک موقعیت قرار داشته باشد، احساس سوزن سوزن شدن، سوزش و درد ممکن است بدتر شود.

درمان سندروم تونل کارپال

هدف از درمان، کاهش علائم و کاهش سرعت پیشرفت CTS به وسیله کاهش فشار بر عصب مدین است.

افرادی که علائم خفیف دارند ممکن است در طی چند ماه بهبود یابند و وضعیت آنها بدون درمان بهبود می یابد؛ به خصوص اگر در سن ۳۰ سالگی یا در دوران بارداری بوده اند.

نکات خود مراقبتی

موارد زیر ممکن است به کاهش ناراحتی کمک کند:

استراحت دست و مچ دست: هرچه دست و مچ دست بیشتر استراحت پیدا کند، احتمال تسکین علائم بیشتر می شود.

کمپرس سرد: قرار دادن یک بسته یخ روی مچ دست ممکن است به برطرف شدن مشکل کمک کند ، اما نباید یخ را بطور مستقیم روی پوست بمالید.

کنترل محرک ها: اگر CTS از حرکات تکراری دست ناشی می شود، فرد باید استراحت کند تا دست و مچ دست بهبودی داشته باشد.

آتل های مچ دست: آتل ها مچ را در همان حالت نگه می دارند و از خم شدن آن جلوگیری می کنند. در صورت عدم مداخله در فعالیت های روزانه، از آنها در طول شب استفاده کنید.

بیشتر بیماران با علائم خفیف که از این استراتژی ها پیروی می کنند، طی ۴ هفته متوجه بهبود می یابند.

دارو درمانی

پزشک ممکن است تزریق کورتیکواستروئید را برای کاهش التهاب توصیه کند. این داروها معمولاً با تزریق مستقیما به داخل تونل کارپال اعمال می شوند. فرم قرص نیز در دسترس است اما آنها معمولا کمتر موثر هستند. در ابتدا ممکن است درد افزایش یابد اما بعد از ۲ روز شروع به کاهش می کند.

اگر پاسخ خوب باشد اما علائم پس از چند ماه برگردند، ممکن است دوز دیگری توصیه شود. با این وجود، استفاده مداوم از کورتیکواستروئیدها توصیه نمی شود زیرا می تواند اثرات جانبی طولانی مدت داشته باشد.

داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، مانند آسپرین یا ایبوپروفن، نیز ممکن است به تسکین کوتاه مدت درد کمک کند. این موارد تنها در شرایطی موثر هستند که CTS ناشی از یک بیماری التهابی اساسی باشد.

سایر روش های درمانی که ممکن است به شما کمک کند شامل ورزش و تزریق بوتاکس هستند.

مطالعه ای که در مجله بالینی توانبخشی منتشر شده است، نشان می دهد که مصرف ویتامین B6 و تزریق سم بوتولینم بی اثر و مصرف NSAID ها، دیورتیک ها، یوگا و استفاده از لیزز مؤثر هستند.

عمل جراحی

در موارد شدید، جایی که درمان مؤثر نبوده و علائم حداقل ۶ ماه به طول انجامیده باشد، ممکن است عمل جراحی مناسب باشد. عمل جراحی رفع فشردگی تونل کارپال، یک روش سرپایی است و نیازی به اقامت شبانه در بیمارستان ندارد. در این جراحی رباط کارپال برش داده می شود و فشار بر عصب مدین کاهش می یابد.

کلینیک Cleveland تخمین می زند که عمل جراحی برای CTS بیش از ۹۰ درصد موفقیت دارد و عود شرایط نادر است. مانند هر عمل جراحی همیشه خطر عوارض از جمله عفونت، خونریزی بعد از عمل، آسیب عصبی و زخم وجود دارد.

تشخیص سندروم تونل کارپال

تست های خود ارزیابی برای CTS شامل ضربه زدن به مچ دست و بررسی احساس سوزن سوزن شدن یا بی حسی در انگشتان دست می باشد. آزمایش دیگر، انعطاف پذیری مچ دست یا نگه داشتن آن در بالای سر برای یک دقیقه است. اگر درد، بی حسی یا سوزن سوزن شدن وجود داشته باشد، ممکن است دچار این سندروم شده باشید.

با این حال، این آزمایش ها قطعی نیستند.

پزشک معمولاً می تواند CTS را پس از بررسی علائم و معاینه دست و مچ تشخیص دهد. آنها همچنین ارزیابی می کنند که فرد چگونه می تواند از دست و مچ دست خود استفاده کند. تعدادی آزمایش می تواند نشان دهد که آیا فرد احتمالاً مبتلا به CTS است یا خیر:

علامت تینل: پزشک به آرامی روی عصب مدین مچ دست ضربه می زند تا ببیند بیمار در چند انگشت خود دچار بی حسی می شود.

تست فالن برای خم شدن مچ دست: بیمار قسمت پشتی دست ها را به یکدیگر فشار می دهد تا مچ دست خم شود. اگر بی حسی در عرض یک دقیقه اتفاق بیفتد، ممکن است نشان دهنده آسیب به عصب مدین باشد.

مطالعه هدایت عصب: الکترودها روی دست و مچ قرار می گیرند. شوک الکتریکی کوچک اعمال می شود. این آزمایش سرعت انتقال اعصاب به عضلات را به سرعت انجام می دهد.

الکترومیوگرافی: یک سوزن ریز در عضله وارد می شود. فعالیت الکتریکی روی صفحه نمایش می تواند نشان دهد که آیا آسیب عصبی ​​وجود دارد یا خیر و اگر چنین است، آسیب چقدر شدید است.

آزمایش خون: آزمایش خون می تواند بیماری زمینه ای عامل سندروم تونل کارپال را شناسایی کند؛ از جمله کم کاری تیروئید، آرتریت روماتوئید و یا دیابت.

اسکن تصویربرداری: اشعه ایکس می تواند نشان دهد که آیا شکستگی یا برخی از اختلالات دیگر مانند ورم مفاصل وجود دارد یا خیر. اسکن سونوگرافی می تواند ساختار عصب مدین را بررسی کند. مطالعات نشان داده اند که MRI در تشخیص سندروم تونل کارپال مفید نیست.

تمرینات تسکین دهنده

در اینجا دو تمرین وجود دارد که ممکن است به رفع ناراحتی CTS کمک کند:

۱٫ دست خود را مشت کنید؛ به طوری که قسمت داخل مشت به سمت شما باشد. انگشت ها را به سمت بالا بکشید تا زمانی که با دست زاویه ۹۰ درجه داشته باشند. پنج تا ۱۰ بار تکرار کنید.

۲٫ دست خود را مشت کنید؛ سپس مشت را باز کرده و انگشتان را تا حد امکان بکشید. پنج تا ۱۰ بار تکرار کنید.

علل سندروم تونل کارپال

تونل کارپال که به کانال کارپال نیز معروف است، یک گذرگاه باریک و سفت و سخت از استخوان ها و رباط های موجود در پایه دست است که عصب و تاندون های متوسط ​​نیز در آن قرار دارند.

احساس کف دست، انگشت شست و سه انگشت دیگر توسط عصب مدین کنترل می شود. عصب مدین همچنین ماهیچه ای که در کنار کف دست قرار دارد را کنترل می کند. فشار بر روی این عصب می تواند منجر به درد، بی حسی و ضعف در دست و مچ شود و همین امر ممکن است باعث شود که درد تا بازو و حتی تا شانه کشیده شود.

این سندروم به دلایل مختلفی می تواند توسعه یابد. با این وجود، اگر فرد به طور مکرر از انگشتان خود استفاده کند، به عنوان مثال هنگام تایپ کردن، این احتمال وجود دارد که به این وضعیت دچار شود. بعضی اوقات، دلیل مشخصی وجود ندارد.

شایع ترین علل شناسایی شده عبارتند از:

• حرکات تکراری
• استفاده مکرر از ابزار دستی ارتعاشی
• فشار کاری
• بارداری به دلیل ورم یا احتباس مایعات
• آرتریت روماتوئید
• کم کاری تیروئید
• دیابت
• تروما، مانند دررفتگی یا شکستگی مچ دست
• مشکلات ساختاری در مفصل مچ دست
• کیست یا تومور در تونل کارپال
• غده هیپوفیز بیش فعال
• هر نوع ورم یا التهاب در اطراف تاندون ها

عوامل خطر احتمالی

محققان دریافته اند که سابقه شکستگی مچ دست و استفاده از انسولین، متفورمین و سولفونیل اوره با احتمال بالای ابتلا به CTS همراه است. به نظر می رسد استعمال سیگار، درمان جایگزینی هورمون (HRT)، قرص ضد بارداری خوراکی و کورتیکواستروئیدهای خوراکی ارتباط معناداری ندارند.

یک بررسی نشان داد که چاقی احتمال ابتلا به CTS را افزایش می دهد؛ با این حال، تیم تحقیقاتی به این نتیجه رسیدند که چاقی احتمالا علت آن نیست زیرا وقتی شرکت کنندگان وزن خود را کاهش دادند، همچنان به CTS مبتلا بودند.

همین تیم در تحقیقات دیگر به این نتیجه رسیدند که سن زنان در یائسگی ممکن است عامل خطر باشد و هورمون های مرتبط با بارداری ممکن است خطر CTS را در زمان یائسگی افزایش دهند. زنان یائسه ای که از داروهای مهارکننده آروماتاز ​​برای سرطان سینه استفاده می کنند، اغلب این سندروم را تجربه می کنند.

جدا از عوامل مرتبط با کار، مهم ترین خطر ابتلا به CTS آرتریت التهابی است اما به نظر می رسد کم کاری تیروئید و دیابت نیز احتمال ابتلا را افزایش می دهد.

موسسه اختلالات عصبی و سکته آمریکا می گوید که CTS احتمالا در بین افرادی که در عملیات مونتاژ کار می کنند، سه برابر بیشتر از افراد دیگر است.

مرکز بهداشت و ایمنی کار کانادا مشاغل زیر را به عنوان عوامل خطر برای سندروم تونل کارپال ذکر می کند:

• کشاورزان و دامداران، به ویژه هنگام دوشیدن گاو
• کارگران برای استفاده از ابزار دستی
• کارگران خط مونتاژ
• صندوق دارها هنگام استفاده از اسکنرهای لیزری
• قفل سازان
• مکانیک برای استفاده از پیچ گوشتی و فشار دادن دسته ها
• نوازندگان برای استفاده از سازهای زهی
• کارهای مرتبط با کامپیوتر برای استفاده از ماوس و صفحه کلید
• نقاشان برای استفاده از اسپری رنگ
• نجارهایی که ابزار را به کف دست فشار می دهند

حرکات تکراری در فعالیت هایی مانند بافندگی نیز می تواند خطر را افزایش دهد.

منبع : medicalnewstoday.com | ترجمه اختصاصی کافه پزشکی