همه چیز درباره الکلیسم یا اختلال مصرف الکل (Alcoholism) | کافه پزشکی

الکلیسم که اکنون به عنوان اختلال مصرف الکل شناخته می شود، شرایطی است که در آن فرد میل یا نیاز جسمی به مصرف الکل دارد، حتی اگر این امر تأثیر منفی بر زندگی آنها بگذارد.

براساس آمار موسسه ملی بهداشت آمریکا، در سال ۲۰۱۵ تقریبا ۱۵٫۱ میلیون بزرگسال آمریکایی (۶٫۲ درصد از جمعیت) به الکلیسم دچار بودند. طبق آمار سازمان بهداشت جهانی (WHO)، در سطح جهان سالانه ۳٫۳ میلیون مرگ و میر ناشی از مصرف الکل گزارش می شود. همراه کافه پزشکی باشید

تعریف الکلیسم

انستیتوی ملی سوء مصرف الکل آمریکا (NIAAA)، الکلیسم را اینگونه توصیف می کند: “نوشیدن فزاینده الکل که ایجاد مشکل می کند.”

فرد مبتلا به این بیماری نمی داند چه موقع یا چگونه باید نوشیدن را متوقف کند. آنها وقت زیادی را صرف فکر کردن در مورد الکل می کنند و نمی توانند میزان مصرف آن را کنترل کنند.

مصرف کم ​​الکل عموماً هیچ گونه آسیب روانی یا جسمی ایجاد نمی کند. با این حال، اگر کسانی که از نوشیدن لذت می برند میزان مصرف خود را افزایش داده و یا مرتبا بیشتر از مقدار توصیه شده مصرف می کنند، ممکن است در نهایت به الکلیسم مبتلا شوند.

علائم الکلیسم

شخصی که مقدار زیادی الکل می نوشد، غالبا اولین کسی نخواهد بود که متوجه مشکل می شود.

برخی علائم الکلیسم عبارتند از:

• نوشیدن تنهایی یا مخفیانه
• عدم توانایی در کنترل میزان مصرف الکل
• عدم توانایی در یادآوری برخی از زمان های زندگی
• واکنش منفی نسبت به اظهارنظر فرد دیگر مبنی بر مصرف زیاد الکل
• از دست دادن علاقه به سرگرمی هایی که قبلاً از آن لذت می بردند
• احساس عطش برای نوشیدن الکل
• تحریک پذیری هنگام دور بودن از الکل
• انبار کردن الکل در مکان های دور از دسترس
• مشکل در روابط، قانون مداری یا امور مالی ناشی از مصرف زیاد الکل
• برای احساس تأثیر خوب به الکل بیشتری احتیاج دارند
• حالت تهوع، تعریق یا لرزش هنگام دور بودن از الکل

ممکن است برخی از افراد تعدادی از این علائم را تجربه کنند اما به الکل وابسته نباشند. مصرف الکل هنگامی که بر سایر فعالیت ها مقدم است به یک مشکل تبدیل می شود. وابستگی می تواند چندین سال طول بکشد تا توسعه یابد.

مشکلات مرتبط با وابستگی به الکل گسترده است. اثرات آن می تواند جسمی، روانی و اجتماعی باشد.

علل الکلیسم

وابستگی به الکل می تواند از چند سال تا چند دهه طول بکشد. برای برخی از افراد که به ویژه آسیب پذیر هستند، ممکن است طی چند ماه اتفاق بیفتد.

با گذشت زمان، مصرف منظم الکل می تواند تعادل موارد زیر را مختل کند:

• گاما آمینوبوتریک اسید (GABA) در مغز
• گلوتامات

گابا تحریک پذیری را کنترل می کند و گلوتامات باعث تحریک سیستم عصبی می شود. سطح دوپامین در مغز نیز پس از مصرف الکل افزایش می یابد. سطح دوپامین ممکن است تجربه نوشیدن را رضایت بخش تر کند.

در طولانی مدت، نوشیدن بیش از حد می تواند سطح این مواد شیمیایی را در مغز به میزان قابل توجهی تغییر دهد. این امر باعث می شود بدن به منظور جلوگیری از حس بد، میل به نوشیدن الکل داشته باشد.

عوامل خطر احتمالی الکلیسم

برخی از عوامل خطر ممکن است با نوشیدن بیش از حد الکل مرتبط باشند.

ژن ها: برخی از عوامل ژنتیکی خاص ممکن است برخی از افراد را به اختلال مصرف الکل دچار کند. ممکن است سابقه خانوادگی وجود داشته باشد.

سن اولین تجربه نوشیدن مشروبات الکلی: یک مطالعه نشان داده است افرادی که قبل از ۱۵ سالگی مشروبات الکلی را شروع می کنند، احتمالاً بیشتر به الکلیسم دچار می شوند.

دسترسی آسان الکل: به نظر می رسد بین دسترسی آسان به الکل – مانند قیمت ارزان – و سوء مصرف مشروبات الکلی و مرگ و میر ناشی از الکل ارتباط معناداری وجود دارد. در یک مطالعه، میزان قابل توجهی در کاهش مرگ و میر ناشی از الکل پس از افزایش مالیات الکل در یک کشور دیده شد. این اثر تقریباً دو تا چهار برابر سایر راهبرد های پیشگیری مانند کمپین های رسانه ای موثر واقع شده بود.

استرس: برخی از هورمون های استرس با سوء مصرف الکل در ارتباط هستند. اگر سطح استرس و اضطراب زیاد باشد، فرد ممکن است در تلاش برای خالی کردن این حس، الکل مصرف کند.

نوشیدن با دوستان: افرادی که با دوستانشان به طور مرتب الکل می نوشند، احتمال دارد بیش از حد بنوشند. این در نهایت می تواند منجر به مشکلات مربوط به الکل شود.

عزت نفس پایین: در افرادی که عزت نفس پایینی دارند، احتمال بیشتری وجود دارد که الکل زیاد مصرف کنند.

افسردگی: افراد مبتلا به افسردگی ممکن است عمدا یا ناخواسته از الکل به عنوان ابزاری برای خوددرمانی استفاده کنند. از طرف دیگر، مصرف زیاد الکل ممکن است خطر افسردگی را افزایش دهد.

رسانه و تبلیغات: در بعضی از کشورها، نوشیدن الکل به عنوان یک فعالیت پر زرق و برق به تصویر کشیده شده است. تبلیغات و پوشش رسانه ای خطر را افزایش می دهد.

نحوه متابولیزه شدن الکل در بدن: افرادی که برای دستیابی به اثر دلخواه، به الکل نسبتا بیشتری احتیاج دارند خطر بالاتری برای ایجاد مشکلات بهداشتی مرتبط با الکل دارند.

تشخیص الکلیسم

برای تشخیص، فرد باید معیار های مندرج در کتاب راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) که توسط انجمن روانپزشکی آمریکا (APS) منتشر شده است را داشته باشد.

این معیار ها شامل داشتن الگوی مصرفی است که منجر به اختلال قابل ملاحظه یا پریشانی می شود. حداقل سه معیار زیر باید در طی ۱۲ ماه گذشته وجود داشته باشد:

تحمل در برابر الکل: فرد برای مسمومیت، به مقدار بیشتری الکل نیاز دارد. با این حال، هنگامی که کبد آسیب ببیند و نتواند الکل را به خوبی متابولیزه کند، ممکن است این تحمل کاهش یابد. آسیب به سیستم عصبی مرکزی نیز ممکن است سطح تحمل را کاهش دهد.

علائم ترک الکل: وقتی فرد از الکل دوری می کند دچار لرزش، بی خوابی، حالت تهوع یا اضطراب می شود. برای جلوگیری از این علائم ممکن است آنها بیشتر بنوشند.

تلاش های ناموفق برای کاهش مصرف: فرد به طور مداوم در تلاش است مصرف الکل را کاهش دهد اما موفق نمی شود. آنها ممکن است تمایل مداوم به کاهش داشته باشند.

زمان مصرف شده: فرد زمان زیادی را برای خرید یا مصرف الکل صرف می کند.

انصراف از فعالیت ها: فرد از فعالیت های تفریحی، اجتماعی یا شغلی که قبلاً در آنها شرکت کرده بود دوری می کند.

مداومت در مصرف: فرد به مصرف الکل ادامه می دهد، حتی اگر بداند که از نظر جسمی و روانی به آنها آسیب می رساند.

برخی علائم و نشانه های سوء مصرف الکل ممکن است ناشی از بیماری دیگری باشند؛ به عنوان مثال پیری می تواند منجر به مشکلات حافظه شود.

اگر متخصص به الکلیسم مشکوک باشد، ممکن است یک سری سؤال را مطرح کند. اگر بیمار به روشی خاص پاسخ دهد، پزشک می تواند از یک پرسشنامه استاندارد برای یافتن اطلاعات بیشتر استفاده کند.

تست های تشخیصی الکلیسم

آزمایش خون فقط می تواند مصرف الکل در زمان اهیر را نشان دهد. آنها نمی توانند بگویند فرد به صورت مزمن و طولانی مدت مشروب خورده است.

اگر آزمایش خون نشان می دهد که اندازه گلبول های قرمز افزایش یافته است، می تواند نشانه اختلال مصرف الکل باشد.

تست CDT یک آزمایش خون است که به تشخیص مصرف زیاد الکل کمک می کند. تست های دیگر نیز می تواند آسیب کبدی را نشان دهد؛ مثلا کاهش تستوسترون در آقایان. هر دو ممکن است نشان دهنده مصرف مزمن الکل باشد.

بسیاری از افرادی که به الکلیسم مبتلا هستند، انکار می کنند که الکل برای آنها مشکل ایجاد کرده است. صحبت با اعضای خانواده ممکن است به پزشک کمک کند تا اوضاع را درک کند که البته این کار حریم خصوصی بیمار را نقض می کند.

عوارض الکلیسم

نوشیدن الکل معمولاً در ابتدا روحیه فرد را بالا می برد. فردی که برای مدت زیادی الکل مصرف می کند، باید مقدار بیشتری بنوشد تا احساس آرامش کند؛ دلیلش این است که الکل سیستم عصبی را تحت فشار قرار می دهد.

الکل ممکن است قضاوت یک شخص را تضعیف کند و افکار، احساسات و رفتار کلی فرد را تغییر دهد. نوشیدن زیاد می تواند به طور جدی بر توانایی فرد در هماهنگی عضلات تأثیر بگذارد.

در نهایت، نوشیدن منظم و زیاد الکل ممکن است حداقل یکی از مشکلات زیر را ایجاد کند:

خستگی: فرد بیشتر اوقات احساس خستگی می کند.

از دست دادن حافظه: الکل به طور خاص بر حافظه کوتاه مدت تأثیر می گذارد.

ضعف عضلات چشم: ماهیچه های چشم می توانند به طور قابل توجهی ضعیف شوند.

بیماری های کبدی: احتمال ابتلا به هپاتیت و سیروز کبدی بیشتر است.

عوارض گوارشی: گاستریت یا آسیب پانکراس ممکن است ایجاد شود. اینها توانایی بدن در هضم غذا، جذب برخی ویتامین ها و تولید هورمون هایی که تنظیم کننده متابولیسم هستند را تضعیف می کند.

فشار خون بالا: نوشیدن منظم و زیاد الکل احتمالاً باعث افزایش فشار خون می شود.

مشکلات قلبی: خطر ابتلا به کاردیومیوپاتی، نارسایی قلبی و سکته مغزی بیشتر است.

دیابت: خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ بسیار زیاد است و افراد مبتلا به دیابت در صورت مصرف مرتب الکل به عوارض بالاتری دچار می شوند. الکل از ترشح گلوکز از کبد جلوگیری می کند و در نتیجه باعث کم شدن قند خون می شود. اگر فرد مبتلا به دیابت قبلاً از انسولین برای پایین آوردن قند خون استفاده کرده باشد، هیپوگلایسمی می تواند عواقب جدی داشته باشد.

قاعدگی: مصرف زیاد الکل می تواند قاعدگی را متوقف یا مختل کند.

اختلال نعوظ: ممکن است در نعوظ مشکلاتی ایجاد شود.

سندروم الکل جنینی: مصرف الکل در دوران بارداری خطر نقص هنگام تولد را افزایش می دهد. نوزاد ممکن است دارای سر کوچک، مشکلات قلبی، پلک های کوتاه و مشکلات رشدی و شناختی باشد.

نازک شدن استخوان ها: الکل در تولید استخوان جدید تداخل ایجاد می کند و منجر به نازک شدن استخوان ها و افزایش خطر شکستگی می شود.

مشکلات سیستم عصبی: ممکن است در اندام ها بی حسی دیده شود.

سرطان: خطر ابتلا به چندین سرطان از جمله سرطان کبد، مری، روده کوچک، روده بزرگ، سینه، پروستات و حلق وجود دارد.

حوادث: احتمال صدمات بیشتر در اثر تصادفات جاده ای وجود دارد.

مشکلات کاری یا درسی: مشکلات تحصیلی و بیکاری اغلب مربوط به الکل است.

خودکشی: میزان خودکشی در افرادی که وابستگی به الکل دارند بیشتر از افراد دیگر است.

بیماری روانی: سوء مصرف الکل خطر ابتلا به بیماری روانی را افزایش می دهد و می تواند بیماری های روانی موجود را وخیم تر کند.

درمان الکلیسم

اولین قدم به سمت بهبود این است که اذعان کنیم مشکل وابستگی به الکل وجود دارد.

موارد زیر گزینه های درمانی شناخته شده برای الکلیسم هستند:

خودتان این کار را انجام دهید: برخی از افراد که دچار الکلیسم هستند بدون درخواست کمک حرفه ای، می توانند نوشیدن الکل را کاهش دهند یا متوقف کنند.

مشاوره: مشاور واجد شرایط می تواند به فرد کمک کند مشکلات خود را به اشتراک بگذارد و سپس طرحی را برای مقابله با مشکل دریافت کند. رفتار درمانی شناختی (CBT) معمولاً برای درمان وابستگی به الکل استفاده می شود.

درمان مشکلات اساسی: این اختلال ممکن است در عزت نفس، استرس، اضطراب، افسردگی یا سایر جنبه های سلامت روان مشکلاتی ایجاد کند. درمان این مشکلات نیز مهم است زیرا می توانند خطرات ناشی از مصرف الکل را افزایش دهند. موارد مرتبط مانند فشار خون بالا، بیماری های کبدی و احتمالاً بیماری های قلبی نیاز به درمان دارند.

دارویی که واکنش شدیدی به الکل به وجود می آورد: دی سولفیرام واکنش های شدیدی را در بدن فرد مصرف کننده الکل از جمله حالت تهوع، گرگرفتگی، استفراغ و سردرد ایجاد می کند. این دارو یک عامل بازدارنده است.

داروهای رفع هوس: نالتروکسان ممکن است به کاهش میل به نوشیدن کمک کند. آکامپروسات نیز همین کارکرد را دارد.

سم زدایی: درمان معمولاً ۴ تا ۷ روز طول می کشد. کلردیازپوکساید، یک داروی بنزودیازپین، اغلب برای سم زدایی استفاده می شود.

منبع : medicalnewstoday.com | ترجمه اختصاصی کافه پزشکی