بررسی اختلال دو قطبی Bipolar Disorder | کافه پزشکی

اختلال دوقطبی یا افسردگی مانیک وضعیتی است که تغییرات شدیدی در سطح روحیه و انرژی فرد ایجاد می کند. فرد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است دوره هایی از حالات تحریک پذیر(به اصطلاح اپیزود مانیک یا مانیا) و همچنین دوره هایی از افسردگی را تجربه کند. این تغییرات شدیدتر از تغییراتی است که بر خلق و خوی همه تاثیر می گذارد. این تغییرات می توانند باعث اختلال در تفکر و رفتار و موجب ناتوانی شما در  انجام عملکرد روزانه شوند. دمی لواتو، لیندا همیلتون و ماریا کری ، از معروف ترین آدم های مشهور مبتلا به اختلال دو قطبی هستند . همراه کافه پزشکی باشید

شیوع اختلال دو قطبی

موسسه ملی بهداشت روان آمریکا (NIMH) برآورد می کند که ۲٫۸ درصد از بزرگسالان ایالات متحده در سال گذشته اختلال دوقطبی داشته اند. بر مردان و زنان به طور مساوی تأثیر می گذارد. میانگین سن شروع ۲۵ سالگی است، اما می تواند در نوجوانان و به طور معمول در کودکان رخ دهد. 

طبق NIMH، بیش از ۸۰ درصد از موارد این اختلال ، شدید طبقه بندی می شوند. 

تفاوت بین افسردگی مانیک و اختلال دو قطبی

شما ممکن است واژه “افسردگی مانیک” را برای توصیف یک اختلال روانی با نشانه های مشابه به عنوان اختلال دوقطبی مورد استفاده قرار دهید. در واقع، اختلال دو قطبی تا سال ۱۹۸۰ به طور رسمی به عنوان افسردگی مانیک شناخته شده بود. در آن زمان، متخصصان بهداشت روان تصمیم گرفتند نام بیماری را در کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی تغییر دهند (این راهنما به متخصصان بهداشت روان برای تشخیص بیماری ها کمک می کند) به این دلیل که احساس می کنند که “اختلال دوقطبی” اصطلاح بهتری برای آن است.

همچنین استدلال شده است که اصطلاح قدیمی در فرهنگ عامه از بین رفته است و هم اکنون «مانیک» و «افسردگی» برای توصیف احساسات روزمره استفاده می شود. در نتیجه، اختلال دوقطبی را در حال حاضر ترجیح می دهند و آن چیزی که متخصصان مراقبت های بهداشتی در تشخیص از آن استفاده می کنند این است.

علائم و تشخیص اختلال دو قطبی

انواع مختلف اختلال دوقطبی وجود دارد که علائم متفاوتی دارند.

اپیزود مانیک شامل حداقل یک هفته حالت غیر قابل تحمل و تحریک پذیر با افزایش فعالیت هدفمند یا انرژی است که این قسمت به عنوان مانیک در نظر گرفته می شود و باید باعث اختلال شدید یا بستری شدن شود یا برخی ویژگی های روانی را شامل شود. اپیزود هایپومانیک مشابه است اما به این اندازه شدید یا غیرفعال نیست و در مدت کوتاهی طول می کشد که حداقل چهار روز است.

اپیزود مانیک شامل تغییرات متمایز و قابل مشاهده در حالت خلقی و عملکرد هستند و به اندازه کافی شدید هستند که باعث بروز مشکلات در فعالیت های روزانه شما می شوند یا نیاز به بستری شدن برای جلوگیری از آسیب به خود یا دیگران دارند.اپیزود مانیک همچنین ممکن است باعث توهم یا لجاجت شود.

علائم اپیزود افسردگی عبارتند از: از دست رفتن علاقه به فعالیت های منظم که به طور معمول از آن لذت می برید، تغییرات قابل توجه در وزن یا اشتها، تغییر در خواب، بی حوصلگی یا خستگی، احساس بی ارزش بودن، مشکل تمرکز و افکار خودکشی. پنج یا بیشتر از این علائم پایدار و مزمن هر روز طی یک دوره دو هفته ای، به عنوان یاپیزود افسردگی مطرح می شود.

تشخیص معمولا شامل این موارد می شود:

• تست فیزیکی
• ارزیابی روانپزشکی
• تأیید تشخیص با بررسی حالات و رفتارهای خود به صورت روزانه 

هیچ تست اختصاصی اختلال دوقطبی وجود ندارد، اما آزمایش خون و تصویر برداری از عصب ممکن است برای رد کردن شرایط دیگر استفاده شود. علائم دو قطبی ممکن است شبیه به اختلالات دیگر باشد، که می تواند باعث تشخیص غلط بیماری شود. در کودکان و نوجوانان، علائم اختلال دوقطبی ممکن است از نظر تغییرات خلقی بسیار متفاوت باشد.

انواع اختلال دو قطبی

چندین نوع اختلال دوقطبی وجود دارد که در علائم و شدت متفاوت هستند. پزشک، وضعیت شما را با توجه به طول، فرکانس و الگوی اپیزود های مانیک و افسردگی شما تشخیص می دهد.

چهار نوع اختلال دوقطبی وجود دارد:

اختلال دو قطبی نوع I که وخیم ترین شکل شرایط است.

افرادی که دارای اختلال دو قطبی نوع I هستند، حداقل یک قسمت مانیک را تجربه می کنند و اکثر مردم نیز قسمت های افسردگی یا حداقل برخی از ویژگی های افسردگی را تجربه می کنند. قسمت های مانیک که افراد مبتلا به دو قطبی I تجربه می کنند اغلب شدید هستند.

اختلال دو قطبی نوع II این نوع اختلال دوقطبی شامل حداقل یک قسمت عمده افسردگی و یک مورد هیپومانیک است.

متاسفانه، اختلال دو قطبی نوع II گاهی اوقات به عنوان افسردگی تشخیص داده می شود زمانی که قسمت های هیپومانیک شخص به رسمیت شناخته نشده است.

Cyclothymia یک نوع خفیف تر اختلال دوقطبی است که گاهی اوقات به عنوان اختلال سیکلوتیوم شناخته می شود. افراد مبتلا به این بیماری علائم هیپومانیک و افسردگی را تجربه می کنند، هرچند که معیارهای کامل برای یک دوره هیپومانیک یا افسردگی را رعایت نمی کنند.

سایر اختلال های دوقطبی مشخص یا غیر مشخص اگر فرد از معیارهای هر نوع اختلال دوقطبی دیگر برخوردار نیست ولی هنوز هم دوره ای از افزایش قابل توجه و غیر طبیعی در حالت روحی را تجربه می کند، این تشخیص استفاده می شود. 

علل اختلال دو قطبی

محققان علت دقیق اختلال دوقطبی را نمی دانند، اما با ژنتیک، ساختار مغز و عملکرد مغز مرتبط است.

تحقیقات نشان می دهد که اختلالات دوقطبی در خانواده ها وجود دارد. مطالعات نشان داده اند که اگر والدین یا خواهر و برادر با اختلال دوقطبی داشته باشید، احتمال بیشتری برای ایجاد این وضعیت دارید. وراثت در حدود ۷۰ درصد تخمین زده شده است. اما داشتن سابقه خانوادگی اختلال دوقطبی به این معنی نیست که شما قطعا آن را دریافت می کنید.

جهش های ژن – به ویژه در ژنهای ODZ4، NCAN و CACNA1C – به نظر می رسد در توسعه بیماری دخیل باشند. علاوه بر عوامل ژنتیکی، عوامل محیطی نیز به درجه ای وابسته هستند.

مطالعات با استفاده از ابزارهای تصویربرداری مغز، مانند تصویربرداری رزونانس مغناطیسی عملکردی و توموگرافی انتشار پوزیترون، تلاش کرده اند تا مغز افراد مبتلا به اختلال دوقطبی را با مغز افراد سالم یا افرادی که اختلالات روانی دیگر دارند، مقایسه کنند.

یک مطالعه+ نشان داد که مغز بزرگسالان مبتلا به اختلال دوقطبی دارای یک قشر پیش پیشانی هستند که کوچک تر و ضعیف تر از قشر پیش پیشانی افرادی است که این اختلال را ندارند. قشر پیش پیشانی قوای اجرایی مغز، مانند حل مسئله و تصمیم گیری را مدیریت می کند.

تعدادی از علائم یا موقعیت هایی که ناشی از اختلال دوقطبی هستند نیز می تواند باعث اختلال شود. تغییرات در الگوهای خواب، داشتن استدلال های ناسازگار با همکاران یا عزیزان، داشتن استرس زیاد یا حوادث دردناک، سوء استفاده از الکل، تعاملات دارویی خاص، تغییرات در فصل و تغییرات هورمونی بارداری، همه شما را در معرض خطر بیشتر برای مانیک یا قسمت افسردگی قرار می دهد.

درمان اختلال دو قطبی

مهم است که به دنبال کمک پزشکی اضطراری باشید اگر می ترسید که به خودتان آسیب برسانید یا خودکشی کنید. در برخی موارد ممکن است بستری شدن در بیمارستان ضروری باشد. اما در بسیاری از موارد درمان سرپایی اختلال دوقطبی موفق است.

درمان می تواند ترکیبی از داروهای متعادل کننده روحیه، روان درمانی، درمان های تحریک مغزی، و برخی تغییرات شیوه زندگی و رویکردهای سلامت مکمل باشد.

تثبیت کننده های حالت، داروهای ضد روان پریشی، داروهای ضد افسردگی و داروهای ضد اضطراب انواع داروهایی هستند که برای اختلال دوقطبی تجویز می شوند، گاهی اوقات همراه با یکدیگر. این داروها می توانند انواع عوارض جانبی را داشته باشند و پیدا کردن داروهای مناسب می تواند چالش برانگیز باشد و زمان زیادی را صرف کند. 

در برخی موارد که درمان دارویی موثر نیست، درمان های تحریک مغزی مانند electroconvulsive therapy یا تحریک مغناطیسی مغز ممکن است توصیه شود.

یک گزینه رایج رفتار درمانی شناختی است که در آن یک روانپزشک یا روانشناس به شما کمک می کند تا عوامل ایجاد کننده را تشخیص دهید و برای ایجاد استراتژی های رفتاری برای مدیریت بیماری خود کار کنید. تغییرات خاصی از شیوه زندگی ممکن است ضروری باشد، مانند ترک مواد مخدر و الکل، اجتناب از غذاهای خاص و یا اطمینان از اینکه شما به طور منظم ورزش می کنید. 

منبع : everydayhealth.com | ترجمه اختصاصی کافه پزشکی