همه چیز درباره بیماری صرع (Epilepsy) ؛ چهارمین بیماری شایع عصبی در جهان | کافه پزشکی
افراد مبتلا به صرع، تشنج های مکرری را تجربه می کنند زیرا افزایش ناگهانی فعالیت الکتریکی در مغز باعث ایجاد اختلالی موقت در سیستم های پیام رسانی بین سلول های مغزی می شود. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC)، بیماری صرع را اینگونه توصیف می کند : “یک بیماری عصبی رایج که با تشنج های مکرر مشخص می شود.”
علائم اولیه معمولاً شامل تشنج است. تشنج بسته به ویژگی های شخصی فرد می تواند شدت متفاوتی داشته باشد. درمان شامل استفاده از داروهای ضد تشنج است. همراه کافه پزشکی باشید
آنچه در این پست کافه پزشکی خواهید دید
علائم بیماری صرع
علامت اصلی صرع شامل تشنج های مکرر است. اگر یک یا چند مورد از علائم زیر وجود داشته باشد، فرد باید به پزشک مراجعه کند :
- تشنج بدون تب
- دوره های متناوب غش کردن که در طی آن کنترل روده یا مثانه از بین می رود ،و اغلب با خستگی شدید همراه است
- برای مدت کوتاهی، فرد به دستورالعمل ها یا سوالات پاسخ نمی دهد
- فرد بدون هیچ دلیلی ناگهان سفت می شود
- دوره های ناگهانی چشمک زدن بدون دلیلی مشخص
- دوره های ناگهانی جویدن بدون هیچ دلیل مشخص
- برای مدت کوتاهی به نظر می رسد فرد گیج و ناتوان از برقراری ارتباط است
- حرکات تکراری که نامناسب به نظر می رسند
- فرد بدون هیچ دلیل واضحی می ترسد
- تغییرات عجیب و غریب در حواسی مانند بویایی، لامسه و شنوایی
شرایط زیر باید رد شوند. آنها ممکن است علائم مشابهی داشته باشند و بعضا به اشتباه به عنوان صرع تشخیص داده شوند :
- تب بالا با علائمی صرع مانند
- نارکولپسی یا قسمتهای مکرر خواب در طول روز
- کاتالپسی یا دوره های ضعف شدید عضلات
- اختلالات خواب
- کابوس ها
- حملات پانیک
علل بیماری صرع
هر عملکردی در بدن انسان توسط سیستم های پیام رسانی در مغز ما ایجاد می شود. صرع ناشی از اختلال در عملکرد این سیستم ها به دلیل فعالیت الکتریکی معیوب است.
در بسیاری از موارد، علت دقیق مشخص نیست. برخی افراد عوامل ژنتیکی را به ارث برده اند که احتمال بروز صرع را بیشتر می کند.
عوامل دیگری که ممکن است خطر را افزایش دهد شامل موارد زیر است :
- آسیب به سر در هنگام تصادف
- شرایط مغزی از جمله سکته مغزی یا تومورها
- بیماری های عفونی، ایدز و آنسفالیت ویروسی
- آسیب مغزی که قبل از تولد رخ می دهد
- اختلالات تکاملی، اوتیسم یا نوروفیبروماتوز
این بیماری به احتمال زیاد در کودکان زیر ۲ سال و بزرگسالان بالای ۶۵ سال ظاهر می شود.
CDC خاطر نشان می کند که “علل ایجاد کننده صرع به خوبی درک نشده است”. غالباً علت خاصی را نمی توان شناسایی کرد.
شیوع بیماری صرع
سازمان بهداشت جهانی (WHO) تخمین می زند صرع حدود ۵۰ میلیون نفر در سراسر جهان را درگیر می کند.
انواع تشنج بیماری صرع
سه تشخیص وجود دارد که پزشک می تواند هنگام معالجه بیمار مبتلا به صرع تایید کند :
- ایدیوپاتیک : علت مشخصی وجود ندارد.
- کریپتوژنیک : پزشک فکر می کند که احتمالاً علتی وجود دارد اما نمی تواند آن را تشخیص دهد.
- علامتی : پزشک می داند علت چیست.
بسته به جایی در مغز که فعالیت آغاز شده است، سه نوع تشنج وجود دارد.
تشنج پارشیال (نسبی)
تشنج پارشیال به این معنی است که فعالیت صرعی فقط در بخشی از مغز بیمار انجام شده است. دو نوع تشنج جزئی وجود دارد :
تشنج پارشیال ساده (Simple partial seizure) : بیمار در هنگام تشنج آگاهی دارد. در بیشتر موارد، بیمار حتی از این که تشنج در حال انجام است نیز آگاهی دارد.
تشنج پارشیال پیچیده (Complex partial seizure) : هوشیاری بیمار مختل شده است. بیمار به طور کلی تشنج را به یاد نمی آورد و حتی در صورت به یاد آوردن، حافظه آنها مبهم خواهد بود.
تشنج جنرالیزه
تشنج جنرالیزه وقتی اتفاق می افتد که هر دو نیمه مغز فعالیت صرعی داشته باشند. در طی این تشنج، آگاهی بیمار از بین می رود.
تشنج تونیک – کلونیک : شاید شناخته شده ترین نوع تشنج جنرالیزه باشد. آنها باعث از بین رفتن هوشیاری، سفتی بدن و سپس در نهایت لرزش بدن می شوند.
تشنج غایب (Absence seizures) : شامل وقفه های کوتاهی در هوشیاری است که به نظر می رسد فرد در حال خیره شدن به یک فضا است. تشنج غایب اغلب به خوبی به درمان پاسخ می دهد.
تشنج تونیک : ماهیچه ها سفت می شوند و فرد ممکن است بیفتد.
تشنج آتونیک : از دست دادن کنترل عضلات باعث می شود فرد به طور ناگهانی بیفتد.
تشنج کلونیک : این نوع با حرکات تند و ریتمیک همراه است.
تشنج جنرالیزه ثانویه
تشنج جنرالیزه ثانویه هنگامی رخ می دهد که فعالیت صرع به عنوان یک تشنج جزئی شروع می شود اما سپس در هر دو نیمه مغز پخش می شود. با وقوع این پیشرفت، بیمار هوشیاری خود را از دست می دهد.
درمان صرع
در حال حاضر درمان قطعی برای اکثر انواع صرع وجود ندارد ؛ با این حال، جراحی می تواند وقوع برخی از انواع تشنج را متوقف کند و در بسیاری از موارد، این بیماری قابل مدیریت است.
اگر یک بیماری قابل اصلاح در مغز باعث تشنج شود، جراحی می تواند گاهی اوقات باعث متوقف شدن آنها شود. در صورت تشخیص صرع، پزشک داروهای جلوگیری از تشنج یا داروهای ضد صرع تجویز می کند.
اگر داروها مؤثر نباشند، گزینه بعدی می تواند جراحی، رژیم غذایی ویژه یا VNS (تحریک عصب واگ) باشد.
هدف پزشک جلوگیری از بروز بیشتر تشنج است ؛ در عین حال از عوارض جانبی نیز جلوگیری می شود تا بیمار بتواند زندگی عادی، فعال و پرباری داشته باشد.
داروهای ضد صرع (AEDs)
اکثر داروهای ضد صرع به صورت خوراکی مصرف می شوند. بیماران همه به یک روش نسبت به داروها واکنش نشان نمی دهند اما به نظر می رسد AED ها در ۷۰ درصد موارد به کنترل تشنج کمک می کنند.
داروهایی که معمولاً برای درمان صرع استفاده می شود عبارتند از :
- سدیم والپروات
- کاربامازپین
- لاموتریژین
- لوتیراستام
بعضی از داروها ممکن است در یک بیمار تشنج را متوقف کنند اما در بیمار دیگری چنین اتفاقی رخ ندهد. حتی در صورت یافتن داروی مناسب، یافتن دوز ایده آل می تواند مدتی طول بکشد.
صرع در مقابل تشنج
تشنج تنها یک علامت از صرع است. به گفته پزشک جان هاپکینز، صرع با داشتن “دو یا چند مورد تشنج غیرمترقبه” تعریف شده است.
طبق گزارش انجمن صرع انگلستان، تشنج غیر صرعی به دلیل فعالیت الکتریکی مختل شده در مغز اتفاق نمی افتد. دلایل می تواند جسمی، عاطفی یا روانی باشد.
چشم انداز بیماری سرع
صرع می تواند به روش های مختلفی بر زندگی فرد تأثیر بگذارد و چشم انداز به عوامل مختلفی بستگی دارد.
آیا تشنج ادامه خواهد یافت؟
عوامل مؤثر در احتمال عود شرایط عبارتند از :
- دسترسی به درمان
- پاسخ به درمان
- سن شروع علائم
- بیماری عصبی دیگری که ممکن است فرد داشته باشد
آیا صرع می تواند منجر به آسیب مغزی شود؟
مطالعه ای که در سال ۲۰۰۵ منتشر شد، نشان می دهد افرادی که مبتلا به صرع شدید هستند، از نظر توانایی شناختی و عملکرد مغز بیشتر دچار مشکل می شوند. دوره طولانی تر بهبودی با مشکلات شناختی کمتری همراه بود.
در یک بررسی که در سال ۲۰۰۶ منتشر شد، نتیجه گرفته شد که ممکن است مشکلاتی خفیف در عملکردهای فکری برخی بزرگسالان و کودکان وجود داشته باشد.
با این حال، محققان خاطر نشان می کنند که تحقیقات قابل اعتماد کمی در این زمینه وجود دارد.
مطالعات اخیر به بررسی تغییرات شناختی در اثر افزایش سن در کودکان با یا بدون صرع پرداخته است. نتایج نشان می دهد که صرع با پیامدهای شناختی بدتری همراه است.
این شرایط نیاز به تحقیقات بیشتری دارد.
امید به زندگی در افراد مبتلا به صرع
در سال ۲۰۱۳، محققان دانشگاه آکسفورد و کالج دانشگاه لندن گزارش دادند که افراد مبتلا به صرع در مقایسه با دیگران، ۱۱ برابر بیشتر دچار مرگ زودرس می شوند.
به نظر می رسد اگر فرد مبتلا به بیماری های روانی نیز باشد، این خطر بیشتر است. خودکشی ها، تصادفات و حملات ۱۵٫۸ درصد از مرگ و میر زودرس را تشکیل می داد. بیشتر افراد مبتلا به صرع، به یک اختلال روانی مبتلا شده بودند.
مدیر محقق، سینا فاضل گفته است :
نتایج ما پیامدهای قابل توجهی در بهداشت عمومی دارد زیرا حدود ۷۰ میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به صرع هستند و نتایج تأکید می کنند که ارزیابی دقیق و درمان اختلالات روانپزشکی به عنوان بخشی از بررسی های استاندارد در افراد مبتلا به صرع می تواند به کاهش خطر مرگ زودرس در این بیماران کمک کند. این مطالعه همچنین بر اهمیت کنترل خودکشی به عنوان یکی از علل عمده جلوگیری از مرگ در افراد مبتلا به صرع تأکید می کند.
منبع : medicalnewstoday.com | ترجمه اختصاصی کافه پزشکی